Tanuki-Manga

Kocham ten cykl wydawniczy. Jest zima (no, powiedzmy), za oknem wieje, pada i pogoda taka, że człowiek najchętniej nie wychylałby nosa z domu. Co mamy w mandze? Środek lata. Za kilka miesięcy nadejdzie lato, człowiek będzie się pocił i umierał z gorąca, to zobaczy za to Święta Bożego Narodzenia i ferie zimowe… No dobra, koniec tej krótkiej dygresji z mojej strony.

W szóstym tomie Haganai mamy sierpień, lato w pełni. Klub Sąsiadów postanawia wyjechać nad morze, do letniej willi Seny, z kawałkiem prywatnej plaży tylko dla nich. Brzmi jak stary, oklepany schemat? Nic z tych rzeczy. O zgrozo, z tą bandą wariatów nic nie może być normalne, a tym bardziej schematyczne. Pierwszym zajęciem klubu jest oczywiście kąpiel i dobrze znany Polakom plażing. Zachęcające kształty, odważne kostiumy… Żyć, nie umierać?! Najpierw trzeba tylko posmarować się olejkiem z filtrem, co może prowadzić do nieodwracalnych zmian w umyśle lub obrażeń cielesnych. Tak, pamiętaj plażowiczu młody, nie wystawiaj gołych pleców w obecności Yozory! Może to być tragiczne w skutkach.

Haganai przypomina też już nieco zakurzoną tradycję letnich wypadów, czyli test odwagi (kimodameshi). Najpierw straszne (a w tym wypadku żenujące) historie, a później nocna wyprawa do lasu… Jednak tym razem Yozora opowiedziała na tyle straszną historię, że cały klub, nie licząc Kodaki, poszedł grzecznie spać. Niestety, nocne wizyty w toalecie sprawiły, że nawet on nie zmrużył oka, a cała ferajna odsypiała nieprzespaną noc w pociągu powrotnym.

Na tym jednak nie koniec. Dzięki propozycji Kodaki i przynęcie w postaci takoyaki, Klub Sąsiadów rusza na lokalny festyn. O dziwo, wszystko jest jak najbardziej normalne, zupełnie jakby bohaterami była dobrze bawiąca się grupka przyjaciół. Niestety, przychodzi czas odpalania sztucznych ogni i fajerwerków. Płonące włosy Yozory to finał, który odbije się czkawką całemu Klubowi Sąsiadów. Wraca historia i wspomnienia Kodaki, ale to już materiał na kolejne tomy…

Po raz kolejny muszę pochwalić jakość wydania. Kolorowa obwoluta prezentuje się naprawdę dobrze, podobnie jak kolorowe strony. Tył obwoluty to kurtuazyjny gest w stronę fanów Simpsonów – bohaterów Haganai narysowano w stylu znanym z tej amerykańskiej animacji. Bardzo miłym zaskoczeniem jest też okładka pod obwolutą, zrobiona naprawdę z wyczuciem, ale jej treść niech pozostanie niespodzianką dla tych, którzy zdecydują się zakupić i przeczytać tomik numer sześć. Korekta spisała się na medal, nie zauważyłem żadnych błędów. Na samym końcu po raz kolejny znajdziemy notkę od autorki, a także komentarz do wydarzeń z tomiku z punktu widzenia bohaterów Haganai.

Muszę napisać małe podsumowanie, jako że szósty tom to symboliczne zamknięcie pierwszej części fabuły. Do tej pory była to bardzo lekka i udana komedia, rzucająca nowe światło na stare schematy, przedstawiająca je w sposób świeży i przyjemny w odbiorze dla czytelnika. Niestety, jestem pełen obaw co do przyszłych tomów – oryginał w postaci light novel, a także anime zaczęły się od tego punktu staczać w nieprzyjemną i chwilami wulgarną historię, czego mam nadzieję, uda się uniknąć w mandze. Oby. Do zobaczenia w recenzji siódmego tomu!