Tanuki-Manga

Nadszedł czas egzaminów semestralnych. Yozora po pierwszych testach słusznie zauważa, że normalni licealiści porównują po nich swoje odpowiedzi. Kodaki nie trzeba długo przekonywać, lecz kwestię mocno utrudnia jego brak pamięci do pytań. Później dołącza do nich Sena, co może skończyć się tylko jednym – prymuska zajmująca najwyższe miejsca w rankingach punktowych wzbudza w nich ogromne wątpliwości w kwestii wyników testów. Kodaka postanawia przyłożyć się porządnie do nauki, w czym pomoc oferuje Sena, zapraszając go do siebie na sesję zakuwania. Oferta wygląda dobrze, ale jak nie trudno się domyślić, wizyta w domu Seny nie przebiega tak, jak Kodaka sobie to wyobrażał. Dziewczynę trapi problem wielu prymusów, czyli kompletny brak talentu do przekazywania innym wiedzy. Po pewnym czasie zamiast nauki zaczyna się gra na konsoli, a gdzieś w tle spiski knują kamerdyner i jej ojciec.

Następnie poznajemy nową bohaterkę, czyli Kate, starszą siostrę Marii Takamiyi. Choć jej wygląd na to nie wskazuje, ma dopiero piętnaście lat, zaś z charakteru okazuje się wulgarna i dość natrętna, jak więc łatwo zgadnąć, nie robi najlepszego pierwszego wrażenia. Okazją do jej przedstawienia jest wizyta w domu Kodaki Marii, która podobno uciekła z zakonu (cóż, w rzeczywistości było trochę inaczej). Z pomysłów zakonnicy Kodaka musi się tłumaczyć właśnie Kate, która przejawia do tego stopnia uciążliwą nadopiekuńczość, że konieczne okazuje się odłączenie telefonu od sieci. Na szczęście następnego ranka Kobato sprytną zagrywką pozbywa się rywalki z domu.

Trzeci i ostatni dzień wolny po egzaminach Klub Sąsiadów spędza w szkole, gdzie próbują zabić nudę. Postanawiają urządzić imprezę z okazji ukończenia egzaminów, a jej główną atrakcją ma być gra w króla. Na szczęście Kodaka szybko uświadamia sobie konieczność ograniczenia potencjalnych skutków zabawy, które i tak okazują się typowe dla tego pokręconego towarzystwa. Cóż, nietrudno było się domyślić, że charaktery bohaterów dadzą o sobie znać.

Najciekawsze wydarzenie ma miejsce dopiero w epilogu, gdy ojciec Kodaki dzwoni do niego, pozornie po to, by jak zwykle zapytać, co słychać. To, czego Kodaka dowiaduje się chwilę później, sprawia, że włos mu się na głowie jeży. W następnym tomie nie powinno zabraknąć akcji, padnie też wiele trudnych pytań.

Nie licząc zakończenia, akcja w ósmym tomie niczym szczególnym się nie wyróżnia. Można by wręcz uznać, że wiało nudą… Jednak tak nie jest. Należy zauważyć, że coraz lepiej widoczne stają się emocje i rodzące się uczucia. Reakcje poszczególnych bohaterów, ich mimika i zachowanie zaczynają bardzo wyraźnie sugerować, co im się w głowach kotłuje. Widać też, że są coraz bardziej wyczuleni na pojedyncze słowa i gesty, co komplikuje stosunki w tej coraz bardziej zgranej paczce znajomych. Na zdecydowany minus zaliczyłbym jednak momentami zbędną wulgarność. Niektórym wydać się może, że część gagów została wepchnięta, ale zapewniam, że ma to uzasadnienie, która poznamy w przyszłości. Dla Klubu Sąsiadów zaczyna się teraz trudny okres, a jeśli ten etap historii nie zostanie pokazany z odpowiednim wyczuciem, może zepsuć całą przyjemność z czytania i zniechęcić do bohaterów. Jak będzie? To się okaże. W adaptacji animowanej wyszło fatalnie, ale może manga nie powtórzy jej błędów.

Oprawa techniczna nie różni się niczym od poprzednich tomów. Tomik ma kolorową obwolutę ze skrzydełkami, a pod nią okładkę, tym razem z parodią Dragon Ball Z, zatytułowaną Haganai Z. Wewnątrz nie zabrakło kolorowych stron, a na końcu komentarzy członków Klubu Sąsiadów. Nie ustrzeżono się jednak wpadek – na przykład na stronie 166 ucięta została część tekstu będącego elementem gry w króla. W tłumaczeniu zauważyłem jedną literówkę, „aja” zamiast „a ja” na stronie 46.