Tanuki-Manga

Takizawa spotyka swojego ojca. Nie powiedziałabym, że jest to miłe spotkanie – najwyraźniej mają jakieś niezałatwione porachunki. Hiro myśli tylko o ochronie Hikari, ale czy to ma szansę się udać? Mężczyzna jest o wiele bardziej bezwzględny, zdeterminowany i najpewniej też silniejszy. Tutaj nadal liczy się tylko jedno: żeby zabić szybciej niż inni. Żeby jak najszybciej zredukować liczbę żywych do czworga i móc wreszcie się wydostać. Żeby to się wreszcie skończyło.

Nie wypada zdradzać nic więcej, gdyż później wydarzenia toczą się bardzo szybko, a zagadka zaczyna wreszcie zmierzać do rozwiązania. Prawdę powiedziawszy, trudno mówić tutaj o zagadce. Odkrycie, kto stoi za wszystkim, wymaga znajomości faktów, które ujawnione zostają dopiero na koniec. Można oczywiście starać się wychwycić jakieś nieścisłości w tym, co mówią bohaterowie, oceniać ich zachowanie – ale to wszystko. Krótko mówiąc, można było domyślać się, kto zorganizował Judge, ale nie sądzę, by ktoś był w stanie wcześniej przeniknąć motywy tej osoby. Niestety, mnie to nie przekonuje. Motywy, oczywiście – są uzasadnione, mają sens, zwłaszcza ten drobny zwrot akcji na koniec. Ale cały sąd… Może nie o to chodzi w tego typu rozrywce, być może chodziło tylko o przyglądanie się, jak bohaterowie starają się nawzajem wymordować i przetrwać jednocześnie. O to, jak się zachowają, o psychologię człowieka postawionego w tak trudnej sytuacji. Czyli o rozrywkę. Jeśli ktoś szuka takich wrażeń, niech sięga po Judge, bo sądzę, że pod tym względem sprawdza się całkiem nieźle. Jednak zastanawiam się, jak główny zły zorganizował to wszystko, jak udało mu się zrobić coś na tak dużą skalę – bo nie dotknięto nawet tej kwestii. I przede wszystkim trochę boli mnie, że autor nie miał na tyle wyobraźni, by podsuwać czytelnikom wskazówki, które mogłyby naprowadzić na trop mordercy na podstawie jego motywów. Być może po prostu oczekiwałam zbyt wiele.

Jakość wydania prezentuje wysoki poziom. Okładka tomiku jest obłożona lakierowaną obwolutą – tak samo jak poprzednio przedstawiającą bohaterów w maskach i wskazującą na to, kto z nich zginął w poprzednich częściach. Natomiast okładka sama w sobie jest czarno­‑biała i zawiera alternatywną wersję ilustracji z obwoluty, gdzie zamiast bohaterów widzimy same maski. Również ten tomik jest bardzo gruby, liczy ponad 240. stron. Jakość papieru i druku pozostają bez zarzutu. Pierwsza strona, tak jak dotychczas, jest kolorowa, wydrukowana na kredowym papierze i przedstawia groteskową ilustrację z udziałem pluszaków. Tłumaczenie Pawła Dybały nie pozostawia nic do życzenia. Żadnych błędów, żadnych wpadek.