Tanuki-Manga

Drugi tomik Ścieżek młodości nie zaskakuje nagłymi zwrotami akcji ani niespodziewanymi wydarzeniami. Wątki rozpoczęte w poprzednim tomie zostają zręcznie podjęte. Futaba nadal ma trudności z odnalezieniem się w klasie, jednak dzielnie stawia im czoła. Pod wpływem Mabuchiego decyduje się na zmianę postępowania, otwarcie się na innych ludzi i zmierzenie z nowymi wyzwaniami. Nie jest to łatwe i dziewczyna ma trudności z poradzeniem sobie ze wszystkim, czego się podjęła. Najwięcej kłopotów sprawia jej oczywiście wielki chodzący problem w postaci Kou. Pomimo uporu i determinacji, aby się do niego zbliżyć, Yoshioka nie jest pewna, czy odnosi jakiekolwiek sukcesy na tym polu. W jednym momencie ma wrażenie, że dystans się zmniejszył, w kolejnym – że to przepaść nie do przebycia. Jednak trudno zaprzeczyć, że w tomie drugim znajduje się znacznie więcej informacji na temat tajemniczego, lodowatego Kou. Na przykład okazuje się, że wcale nie jest taki zimny i nieczuły, za jakiego bardzo chce uchodzić w oczach innych. Nie czyni go to jednak łatwiejszym w obsłudze czy też zrozumieniu. Oprócz Kou bliżej przedstawiono kolegów Futaby, z którymi od teraz ma spędzać czas w samorządzie. Optymistyczny Aya Kominato, który na pierwszy rzut oka zdaje się być standardowym przykładem radosnego idioty. Tajemnicza Shuko Murao, o której wiadomo na razie bardzo niewiele poza tym, że jest małomówna i dość bezpośrednia. Najlepiej poznajemy Yuri Makitę, pierwszą przyjaciółkę Futaby, która potrzebowała sporo odwagi, żeby się do niej zbliżyć. Szczęśliwa Yoshioka nie podejrzewa jednak, że ten szybki i szczęśliwy w gruncie rzeczy rozwój znajomości będzie też przyczyną spięć. Jak zwykle nic nie jest takie proste, jak się wydaje, a życie jest pełne nieprzyjemnych niespodzianek, zwłaszcza jeśli jest w nie wplątany ktoś taki jak Kou.

Jak na shoujo przystało znajdziemy tutaj też kilka cieplejszych romantycznych momentów. Nie jest to nic, od czego można dostać przyśpieszonego bicia serca, ale na razie wystarcza dla ocieplenia atmosfery. Wielbicielki spokojnych i wolno rozwijających się romansów będą zadowolone. Jest bliskie spotkanie trzeciego stopnia z męską klatą, jest wycieczka szkolna, jest skręcona kostka i noszenie na barana… Standardowych motywów, spotykanych nagminnie w shoujo, nie zabraknie.

Od strony graficznej nie mam nic do zarzucenia, wręcz przeciwnie. Okładka prezentuje się znacznie lepiej niż w tomie pierwszym. Tytuł i napisy pod nim są bardziej czytelne i wyglądają całkiem przyjemnie.

Tłumaczenie pozostaje na tym samym poziomie co w tomie poprzednim. Nadal uważam, że język nie jest dostosowany do tego, czym posługuje się aktualnie młodzież. Trudno podać konkretne przykłady, ponieważ używane słownictwo i zwroty są w gruncie rzeczy poprawne, nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że trudno byłoby spotkać licealistę, który wyraża się w ten sposób. Jest to jeden z powodów, dla których dialogi wydają się nieco drewniane, suche i pozbawione polotu. Na dodatek kastrują postaci z charakterów, nie widzę zbytnich różnic pomiędzy tym, jak wypowiadają się poszczególni bohaterowie.

Dostajemy kolejny tomik całkiem sympatycznego i na razie jeszcze dość lekkiego shoujo, aczkolwiek widać już, że należy się spodziewać zmiany klimatu. Przeszłość Kou i jego interakcje z Futabą oraz zasugerowane problemy postaci drugoplanowych pozwalają przypuszczać, że względna sielanka nie będzie trwać długo.