Tanuki-Manga

Io Sakisaka nie daje czytelnikom odpocząć. Dziewiąty tomik Ścieżek młodości to znowu emocjonalna jazda bez trzymanki, podczas której fani Futaby i Kou będą obgryzać paznokcie z frustracji. Tomik rozpoczyna potyczka słowna głównych bohaterów; dziewczyna stara się za wszelką cenę nie zwracać szczególnej uwagi na chłopaka, ale średnio jej to wychodzi. Generalnie ma poważny problem, bo z jednej strony chciałaby skupić się na nowym pretendencie do jej serca, ale z drugiej ciągle tli się w niej nadzieja na coś więcej ze strony Kou. Ze swojej dojrzałej perspektywy poradziłabym jej, żeby choć na chwilę zajęła się czym innym, ale to shoujo i bohaterka nie byłaby sobą, gdyby całej energii nie poświęcała sprawom uczuciowym. Znowu zostaje pognębiona przez własne myśli i koniec końców uznaje, że jeśli będzie udawać wystarczająco długo, to stanie się to prawdą.

Okazuje się, że tym razem nie tylko ona ma spore problemy ze sobą. Kou bowiem zdaje się powoli dostrzegać swój błąd, jednak z bliżej nieznanych przyczyn (najprawdopodobniej jakiegoś przedziwnego poczucia obowiązku) decyduje się poczekać z wyznaniami do momentu, w którym pozbędzie się zupełnie Narumi. A dziewczyna głupia nie jest i wywęszyła, że amant nieco ostygł z uczuciami. Bawią się zatem w ciuciubabkę, a tymczasem Kikuchi nie zasypia gruszek w popiele i decyduje się wziąć byka za rogi. Bykiem tym jest oczywiście Yoshioka. Najwyraźniej zachęcony staraniami kolegi Uchimiya również nie próżnuje. Jeśli chodzi o kwestie związkowe, dzieje się mnóstwo i pod tym względem Ścieżki młodości trzymają poziom. Do momentu, w którym nie spojrzymy dokładniej na dialogi… Nie będę się już znęcać nad konkretnymi zwrotami, ale te drewniane kwestie mogą służyć za podpałkę. Rozmowa Yuuri z Uchimiyą została zarżnięta ze szczególnym okrucieństwem, bo do bredzenia Futaby już się trochę przyzwyczaiłam. Nie dziwi mnie też, że Kou ma niewiele wspólnego z normalnym nastolatkiem, a jego pompatyczne wypowiedzi trudno brać na serio, przez co wychodzi na większego buca niż jest w rzeczywistości (chociaż bogiem a prawdą, nadal jest to kawał buraka). Kikuchi jest księciem na białym koniu, więc można mu wybaczyć, niemniej powagi w jego kwestiach tyle, co w czytanym przez współczesną nastolatkę: Romeo, Romeo, czemuż ty jesteś Romeo.

Graficznie natomiast Ścieżki młodości trzymają wysoki poziom. Zarówno pod względem warsztatu autorki, jak i starań Waneko. Obrazki są śliczne, grafika z tylnej części obwoluty zachwyca, a i strony są czasem ponumerowane.