Tanuki-Manga

Siódmy tomik zaczyna się przygnębiająco. Futaba ma złamane serce, a Kou nie pomaga jej sobie z tym poradzić. Dziewczyna nie wie, jak się wobec niego zachowywać. Czuje się beznadziejnie i niezręcznie, co nie dziwi, biorąc pod uwagę, że chodzą do jednej klasy. Na dodatek Yoshioka nie rozumie, czemu została odtrącona i zaczyna podejrzewać, że Kou jest z Narumi nie z miłości, a z litości. W związku z tym wpada na niezbyt udany pomysł rozmowy z rywalką. Dziwię się jej, że nie próbowała rozbić Kou głupiego łba, bo w pełni na to zasłużył, nie wyjaśniając nikomu niczego i robiąc z siebie męczennika stulecia. Zdecydowanie nie zasługuje na afekt, jakim darzą go obie dziewczyny. Praktycznie cały tomik Futaba walczy ze sobą i sprawia wrażenie, że to własne myśli ją biją raz za razem. Nie ma bladego pojęcia, jak sobie poradzić z odrzuceniem przez Kou, bo jednocześnie zależy jej, aby go nie stracić. Ma twardy orzech do zgryzienia, a chłopak najwyraźniej też nie wie, co z tym fantem robić.

Ponadto Kikuchi zaczął w obecnej sytuacji widzieć wielką szansę dla siebie i stara się zwrócić na siebie uwagę Futaby. Zawsze czujna Yuri jest zirytowana jego zapędami i stara się im przeciwdziałać. Uważa, że nowy adorator to kłopot i przeszkoda na drodze do happy endu Futaby i Kou. Ale akcja utrudniania zalotów Toumie przynosi niespodziewane efekty. Yuri przy okazji bliżej zaznajamia się z jednym z kolegów Kikuchiego i biorąc pod uwagę, że w mangach shoujo nic nie dzieje się przypadkiem, myślę, że można spodziewać się rozwinięcia tego wątku.

W tym tomiku dzieje się sporo. Niektóre postaci dojrzewają pod względem emocjonalnym, inne zostają zadufanymi w sobie egoistycznymi męczennikami. Nie nudziłam się ani przez moment, nawet jeśli miejscami akcja nie pędziła do przodu. Podoba mi się też, że został poruszony wątek uczucia do nauczyciela, chociaż nadal uważam, że taki związek jest absolutnie idiotyczny i raczej nie ma szans powodzenia. Jeśli ktoś lubi uronić kilka łez, tudzież utożsamić się z bohaterką zadurzoną w nauczycielu, to w trakcie lektury siódmego tomiku czeka go dużo emocji.

Tym razem to nie tłumaczenie, a strona graficzna nieco mnie zmierziła. Poprzednie tomiki zwykle bardzo mi się podobały, natomiast w tym kolorystyka mnie poraziła. Okładka przedstawiająca z przodu Futabę, a z tyłu Murao, jest najbrzydsza z dotychczasowych. Kolorki typu kocie wymiociny, które może i mają znaczenie symboliczne, dla mnie się po prostu gryzą. Ponadto przeszkadza mi, że choć kreska mangi jest przepiękna, to dodatkowe grafiki wyglądają krzywo i źle. Postaci w komiksie są ślicznie narysowane i mając za sobą setki mang shoujo, naprawdę doceniam poprawność anatomiczną i konsekwencję w przedstawianiu ich wyglądu (może poza jednym rysunkiem na stronie dwunastej, gdzie Kikuchi wygląda jak cyklop). Dlatego nie mogę zrozumieć, czemu obrazki okładkowe zwykle sprawiają wrażenie rysowanych z mniejszą starannością.