Tanuki-Manga

Dziwnie się czuje człowiek, czytając Yotsubato w pociągu. Wszyscy wokół smutni, muszą jechać do pracy, a ten na przekór szarej rzeczywistości szczerzy ryj do książeczki. Jestem pewien, że tak właśnie wyglądałem w trakcie lektury pierwszego tomu polskiego wydania perypetii dobrze znanej miłośnikom mangi i form obrazkowych Yotsuby, mimo że znałem już tę historię z wydania amerykańskiego. Gdy przed przystąpieniem do pisania recenzji wertowałem kartki, to ponownie na mojej twarzy zagościł uśmiech. Zwyczajnie nie sposób przejść obok Yotsuby&! obojętnie. Przygody dziecka, które odkrywa dobrze znany nam świat, nastrajają tylko pozytywnie. Yotsuba, przeprowadzając się do nowego domu, poznaje nowych sąsiadów, a wraz z nią my na nowo uczymy się nudnego świata, który dla dziecka jest barwny i zaskakujący.

Pisząc o tym, że Yotsubę wszyscy znają, wcale nie przesadzam. Przynajmniej dla mojego pokolenia jej ucieszona buzia z charakterystycznymi czterema kucykami to pewien symbol. W zabawnych starciach dziewczynki z rzeczywistością i odkrywaniu otoczenia widzianego oczami dziecka świat zakochał się już kilkanaście lat temu. Do tego stopnia, że to właśnie Yotsuba stała się symbolem obrazkowego forum 4chan. Tego wątku w kontekście Yotsuby nie sposób przemilczeć, bowiem to właśnie za pośrednictwem 4chana wiele osób po raz pierwszy zetknęło się z tym tytułem. Dlatego tak ważne jest, że uznana na świecie manga w końcu trafiła na półki polskich księgarń.

I niestety, jak to w Polsce, nie wszystko może być idealne. Coś się grafikom Kotori zepsuło i chyba zamiast finalnej wersji okładki do druku poszedł podgląd w niskiej rozdzielczości, ponieważ kontury rysunków są zwyczajnie rozpikselowane. Na szczęście w środku wszystko gra i druk jest satysfakcjonujący. Podobnie jak tłumaczenie, bowiem wiele gagów w Yotsubato opiera się na japońskich grach słownych lub przesłyszeniach czy przeinaczeniach słów. Jednocześnie w polskiej wersji nie czuć żadnych dysonansów wynikłych z przekładu. Spolszczeniu uległy też onomatopeje, chociaż akurat przy minimalistycznej kresce mangi ich wymazywanie i zastępowanie polskimi odpowiednikami nie stanowiło wielkiego wyzwania, przynajmniej w porównaniu z bardziej dynamicznie rysowanymi komiksami. Okazyjne przypisy wkomponowane zostały w kadry albo ulokowane pod nimi, nie ma w tym reguły, a umiejscowienie wynikało chyba wyłącznie z długości tekstu, co jest zrozumiałe. Na stronie 13 dopatrzyłem się źle postawionego przecinka w zdaniu „To, co ty, lubisz jest w tej chwili najmniej ważne”. Ponadto bohaterki, usadawiając się w otwartej przestrzeni ładunkowej dostawczaka, stwierdzają, iż jest to przyczepa, chociaż właściwym określeniem byłaby „paka”. Taka pomyłka pojawiła się na 181 stronie, acz jestem niemal pewien, że większość współczesnych czytelników takich nieścisłości nie dostrzega, podobnie jak redakcja mangi. Logiczne jest bowiem, że przyczepa stanowi coś, co się do czegoś przyczepia, a nie element na stale przytwierdzony do pojazdu. Fakt, że tak się nad tą błahostką pastwię, pokazuje, że nie mam lepszych tematów do poruszenia na łamach recenzji.

Słyszałem, że lekarze polecają więcej się śmiać. To tak, jakby polecali Yotsubę. Takoż czytajcie, ja polecam.