Tanuki-Manga

Kontynuujemy sentymentalną podróż z Natsume i mistrzem Nyanko. Autorka nadal nie porzuca epizodycznej formuły kolejnych rozdziałów i na początku każdego znajdujemy streszczenie przypominające, kim jest główny bohater i dlaczego yokai się go czepiają. Tom zawiera cztery historie, o których pokrótce można napisać, że służą „ku pokrzepieniu serc”. Natsume uczy się, jak żyć pomiędzy dwoma światami, i rewiduje swoją dotychczasową postawę. Niemały wpływ na rozwój bohatera ma fakt, że w końcu trafił do kochającego domu, a i inni ludzie, których spotyka na swojej drodze, mają w sobie całkiem spore pokłady życzliwości. Tym łatwiej jest chłopakowi zmienić nastawienie do otaczającego go świata i stać się bardziej otwartym na ludzi. Niemniej świadomość istnienia yokai i ciągłe interakcje z nimi nie ułatwiają Natsume życia.

W rozdziale 11 wraca nasz nie tak całkiem stary znajomy, pan Natori. Natsume dalej nie jest w stanie całkowicie mu zaufać, ale z drugiej strony, to właśnie Natori uświadamia chłopakowi, że nie jest odosobniony ze swoją zdolnością widzenia yokai. Co więcej, w tym tomie chłopak poznaje inną postać, która niegdyś widziała swojskie dziwadła, ale zdolność tę utraciła. Kolejne spotkania, czy to z ludźmi, czy z yokai, sprawiają, że Natsume odkrywa w sobie nowe emocje. Początkowa niechęć do wszędobylskich demonów przeistacza się w chęć zrozumienia i akceptacji.

Tom ma kolorową obwolutę, na której skrzydełkach znajdują się dodatkowe grafiki z serii. Przynosi też poprawę rysunków, które nie tracą wprawdzie szkicowego charakteru, są jednak znacznie dokładniejsze w porównaniu z poprzednimi tomami. Druk jest dobrej jakości, a rysunki mogą poszczycić się głęboką czernią. Wewnątrz znajdujemy notki od autorki, tym razem opisujące jej spotkanie z fanami w Kioto. Na końcu z kolei są jej uwagi do poszczególnych historii zawartych w tomiku, a także przedstawienie postaci oraz posłowie z podziękowaniami. Tłumaczenie wydaje się w porządku, ba, pijackie teksty mistrza Nyanko to z pewnością radocha nie tylko dla tłumacza. Jednakże mam nieodparte wrażenie, że ostatnia pusta strona w tomie miała być przeznaczona na notkę od tłumacza. W rozdziale 11 zamieszczony jest przypis, którego rozwinięcie miało się znajdować na końcu tomu, ale tam nie trafiło.

Za nami już (a raczej dopiero) trzeci tom. Fabuła rozwija się powoli, bo i epizodyczność poszczególnych historii nie pozwala na szybsze tempo jej prowadzenia. Nie przeszkadza to jednak w pozytywnym odbiorze opowieści o Natsume. Nie ma nic lepszego na trudy dnia niż ciepła historia i sympatyczni bohaterowie.