Tanuki-Manga

Prawdziwa przyjaźń jest potężną siłą, która umożliwia przetrwanie nawet tak niesamowitych i trudnych sytuacji jak nadnaturalny fenomen z zamianą ciał, jakiego doświadczają członkowie Koła Badań nad Kulturą. Dzięki wzajemnemu wsparciu początkowy szok i niedowierzanie ustępują miejsca chłodnej analizie sytuacji i próbom znalezienia rozwiązania problemu, a przynajmniej ograniczenia jego destruktywnego wpływu na codzienne życie. Sprawy komplikują się, gdy obok przyjaźni pojawia się miłość, nie zawsze odwzajemniona i mogąca być przyczyną konfliktów. Czy pięcioro znajomych przetrwa kolejną, o wiele bardziej wymagającą próbę?

Tom drugi Kokoro Connect skupia się przede wszystkim na życiu uczuciowym bohaterów, ukazując rozterki pierwszych miłości i wyjaśniając fakty istotne dla późniejszego rozwoju wypadków. Informacje podane są w sposób uporządkowany i przekonujący, przez co – mimo że mamy do czynienia z nastoletnimi romansami – nie sprawiają one wrażenia naiwnych, przedramatyzowanych dramatów. Podejmowane przez bohaterów decyzje i wypowiadane kwestie są naturalne, choć do poziomu prezentowanego przez anime jest im daleko, głównie dlatego, że serial odznaczał się pierwszorzędnym aktorstwem.

Drugi wolumin pod względem fabularnym dorównuje poprzedniemu, zaś Studio JG również podtrzymało dotychczasową jakoś wydania. Niestety akurat w tym przypadku nie jest to wiadomość stuprocentowo pozytywna. W dalszym ciągu nikt nie zainteresował się problemem wąskich marginesów wewnętrznych i zanikających w nich kadrów lub co gorsza dymków z tekstem. Bez użycia wobec mangi przemocy fizycznej odczytanie dialogów umieszczonych przy grzbiecie tomu bywa problematyczne. Także numeracja stron została po raz kolejny uznana za niepotrzebną fanaberię.

Tłumaczenie stoi na dobrym poziomie, do jakiego czytelnik powinien się już przyzwyczaić, a na szczególne podkreślenie zasługuje dostosowanie stylu wypowiedzi do charakteru poszczególnych postaci, wyraźniej widoczne dopiero teraz, gdy bohaterowie zaczynają pokazywać swoje prawdziwe oblicza. Istotnych błędów nie dostrzegłem, natomiast sztuczne i niepotrzebnie ugrzecznione wydawało mi się tłumaczenie wypowiedzi Taichiego ze strony 91 oraz Inaby kilka stron później (choć wszystko zależy od treści oryginału).

Na ostatnich stronach oprócz stopki redakcyjnej znalazło się miejsce na podziękowania dla autorki z okazji wydania drugiego tomu i powstania anime, chwalące kreskę w mandze (rzeczywiście urocza, choć na mój gust zbyt mocno wspomagana narzędziami komputerowymi i chwilami przesłodzona – wystarczy spojrzeć na wizerunek Inaby z obwoluty) i notkę od autorki napisaną także z okazji premiery wersji animowanej.