Tanuki-Manga

W piątym tomie fabuła jak meandrowała, tak meandruje dalej, ale przynajmniej robi się dramatyczniej. Sewa i Sejoon oddalają się od siebie, przy czym tym razem to Sewa pracuje nad powiększeniem dystansu. Kihoon knuje coś ze swoją ciotką i w ogóle wyrasta na główną postać piątego tomu – dowiadujemy się więcej o jego problemach rodzinnych (postacie w Kwiatach grzechu nie mają rodziny, mają problemy rodzinne), już dosyć poważnie interesuje się Sewą i próbuje zarazić ją swoim katarem. Ogólnie rzecz biorąc, rodzeństwo dostaje chwilę wytchnienia, bo i w szkole sytuacja nie wydaje się tak napięta, ale to może dlatego, że jest jej mniej w tym tomie.

Trzeba powiedzieć, że Hyeon­‑sook z tomiku na tomik coraz lepiej pokazuje postacie, które pod jej ręką z przeciętnej szarej młodzieży zmieniają się w prawdziwych przerysowanych bohaterów komiksu. Owszem, gdy patrzeć na Kwiaty grzechu jako na całość, realizm jest widoczny, ale konkretne sceny, kadry nawet, to już czysta malownicza fikcja. Autorka zręcznie balansuje na granicy dramatu i śmieszności, a przy tym chyba sama nieźle się bawi, pakując bohaterów w coraz bardziej niezwykłe sytuacje. Scena, w której Sejoon przychodzi przed szkołą do kościoła, by oświadczyć „Zgrzeszyłem…”, należy do najlepszych w całej manhwie. Owszem, pewnie w niektórych czytelnikach wzbudzi rozbawienie, ale z drugiej strony świetnie oddaje egzaltację głównego bohatera, jest wręcz kwintesencją teatralności w jego zachowaniu (przypomnijmy – to postać, która w drugim tomie rzuciła się pod samochód, by pokazać głębię swej miłości).

Cóż, tyle o fabule, czas napisać kilka słów o stronie technicznej. W wydaniu zaszła jedna istotna zmiana, mianowicie zastosowano grubszy papier. Widać to wyraźnie, gdy położy się obok siebie piąty i czwarty tom – mimo że recenzowany tomik ma 177 stron, jest wyraźnie większy od swego poprzednika ze 180 stronami. To z kolei przekłada się na komfort lektury; znowu porównując oba tomiki, łatwo zauważyć, że w czwartym tomie kreska wyraźnie prześwitywała przez strony, podczas gdy w tomie piątym efekt ten jest niemalże niewidoczny. Co ciekawe, drukarnia pozostała ta sama, mianowicie ALNUS sp. z o.o. Czyżby wydawnictwo sypnęło groszem?

W dodatkach bez zmian – kilka całkiem niezłych całostronicowych rysunków i „Świat bateryjki”. Historia o bateryjce tym razem nieco bardziej przystępna, bo traktująca o wyciecze do Japonii, ale trzeba powiedzieć że Kwiaty grzechu mogłyby doskonale obyć się bez tych autobiograficznych wtrętów. Poza logami partnerów medialnych, zamieszczonych na skrzydełku czwartej strony okładki, tomik nie zawiera żadnych reklam.