Tanuki-Manga

Podczas lektury czwartego tomu Bungou Stray Dogs miałam wrażenie, że moja brew unosi się coraz wyżej w niemym zdumieniu nad przedziwnymi pomysłami autorów, a mniej więcej w połowie zaczęła mi kołatać myśl: „Eeeeee, że co?”. Zarówno sposób przyjęcia Kyouki do Agencji, jak i styl bycia, poglądy i sposób prowadzenia śledztwa kolejnego jej członka, Kenjiego Miyazawy, mogą wywołać zdziwienie, niedowierzanie, ale i szczerze rozbawić. Po perypetiach z ich udziałem otrzymujemy silnie nacechowany emocjonalnie i (melo)dramatyczny rozdział o ciężko rannym, przykutym do łóżka Akutagawie i jego współpracownicy Higuchi, w którym niestety powiało traumą. Przykre wspomnienia i złe mniemanie na własny temat to wątki cały czas przewijające się na kartach tej mangi. Na szczęście od połowy tomiku akcja normalizuje się. Na scenę wkracza Gildia – północnoamerykańska organizacja zrzeszająca Uzdolnionych, pod wodzą zadufanego w sobie, wierzącego w siłę pieniędzy multimiliardera Fitzgeralda, który pragnie kupić Agencję. Dyrektor Fukuzawa odmawia, a jego podwładni stają się przez to celem ataków. Atsushi i Tanizaki muszą zmierzyć się z Lucy Maud Montgomery, władającą Zdolnością Ania z Czerwonej Otchłani.

Tom czwarty zawiera sporo dobrych momentów, zaś dyrektor kradnie każdą scenę, w której się pojawia. Jest poważny i opanowany, sprawia wrażenie chłodnego, a jednocześnie dba o swoich podwładnych, potrafi też okazać współczucie i serce. Cieszy fakt, że również w Mafii Portowej są równie ciekawe, barwne osobowości, w tym jej szef, którego mamy wreszcie okazję poznać. Wątek starcia z Gildią zapowiada się interesująco, zwłaszcza że jej członkowie są inspirowani pisarzami lepiej znanymi polskim czytelnikom niż twórcy japońscy. O wiele przyjemniej widzieć i rozpoznawać nawiązania na podstawie własnej wiedzy niż posiłkować się posłowiem tłumaczki. Lucy Maud Montgomery była moją ulubioną autorką w nastoletnich czasach, przeczytałam wiele jej książek, nie tylko cykl o Ani, dlatego z wielką frajdą zagłębiłam się w wątku, w którym pojawia się postać o nazwisku od niej zapożyczonym.

Jakość polskiego wydania i jego układ nie uległy zmianie, nie ma jedynie reklam wydawnictwa na samym końcu. Pasek z tytułem i autorami zajmuje ¼ przodu obwoluty, zaś resztę miejsca wypełnia ilustracja przyciągająca wzrok, w pełnym kolorze, z postaciami, którym poświęcono w danym tomie stosunkowo najwięcej czasu. W woluminach nieparzystych pasek jest czarny, a tło obrazka białe, natomiast w parzystych zastosowano odwrotny układ. Przeplatankę kolorów widać również na grzbietach, co daje oryginalny efekt, gdy tomiki stoją obok siebie na półce.

Tylko dlaczego w tym tomie było tak mało Dazaia?