Tanuki-Manga

Sytuacja w Jokohamie znowu się komplikuje. Przywódcy dwóch liczących się w mieście sił, czyli Mori z Mafii Portowej i Fukuzawa ze Zbrojnej Agencji Detektywistycznej, zostają zainfekowani bakteryjną Zdolnością o nazwie „Kanibalizm”. Po upływie 48 godzin czeka ich śmierć, chyba że wcześniej jeden z nosicieli zginie – wtedy drugi będzie mógł przeżyć. Dostojewski chce w ten sposób zniszczyć obydwie organizacje, sprawiając, że ich członkowie powybijają się nawzajem. Wydarzenia zaczynają się toczyć zgodnie z jego planem. Mafia atakuje szpital, w którym leży Fukuzawa, i domaga się wydania dyrektora. Agencja nie zamierza ulec tym żądaniom. Dzięki przeprowadzonej akcji udaje się przewieźć przełożonego w bezpieczne miejsce. Na posterunku zostaje jedynie Tanizaki, żeby zwieść przeciwnika, dać się pojmać i przedstawić plan ratunkowy autorstwa Ranpo, polegający na złapaniu Uzdolnionego odpowiedzialnego za infekcję. Szybko okazuje się, że Dostojewski przewidział każdy ruch przeciwników i sprytnie nimi manipuluje, by uniemożliwić wszelkie działania mające na celu rozwiązanie problemu bez rozlewu krwi. Po chwilowym rozejmie i zawieszeniu broni dochodzi do kolejnych starć, zapoczątkowanych próbą zabicia Tanizakiego. Fukuzawa jednoznacznie stwierdza, że nie wolno walczyć z Mafią, gdyż zachowanie pokoju i równowagi w mieście jest ważniejsze niż jego życie, ale to nie powstrzymuje jego podwładnych. Jedynie Atsushi i Kunikida wierzą, że istnieje inny sposób ocalenia dyrektora niż zabicie szefa Mafii, i z tego powodu udają się do Kataia. W tym samym czasie pozostali członkowie Agencji szturmują siedzibę Mafii. Dochodzi do pojedynku Kyouki z Akutagawą oraz Ranpo z Chuuyą.

Tom dwunasty Bungou Stray Dogs zaliczam do udanych. Podczas lektury wyraźnie czuć rosnące napięcie i presję czasu oraz atmosferę zagrożenia, wynikającą z walki z przeciwnikiem, z którym nie są sobie w stanie poradzić Ranpo i Dazai. Pod sam koniec na scenę wkracza nowa tajemnicza postać, która wydaje się twórcą ładu w mieście i dobrym znajomym wielu bohaterów. Wraz z nią pojawia się nowa nadzieja. Dodatkowo dzięki temu dowiadujemy się sporo na temat Fukuzawy i Moriego – w jaki sposób się poznali, co ich właściwie łączy i co o sobie myślą. Wprawdzie pojawienie się ni z gruszki, ni z pietruszki takiej szarej eminencji, legendarnego, nieuchwytnego Uzdolnionego o Zdolności cały czas pozostającej w tajemnicy, wzbudziło we mnie lekkie zaniepokojenie, bo już wystarczy w tej mandze geniuszy dedukcji i twórców scenariuszy wydarzeń z niczego, ale może okaże się, że moje obawy były bezpodstawne.

Oprawa graficzna jak zwykle cieszy oczy. Począwszy od dynamicznej i mrocznej ilustracji na obwolucie, przez sugestywną i bardzo dosłowną dwustronicową rozkładówkę na początku tomiku, przedstawiającą Dostojewskiego pociągającego za sznurki, na urokliwej kresce skończywszy. Na okładce znajduje się humorystyczny komiks nawiązujący do początków znajomości Fukuzawy i Moriego. Wolumin nie zawiera żadnych dodatków odautorskich. Ma za to jedną stronę z posłowiem tłumaczki i jedną reklamę wydawnictwa Waneko, a konkretnie jego sklepu internetowego. W moim egzemplarzu wystąpił błąd, polegający na tym, że dwie strony, 184 i 185, nie były prawidłowo rozcięte. Z pewnym zdziwieniem zaobserwowałam zmianę sposobu, w jaki Mori zwraca się do swojej Zdolności. Dotychczas używał zdrobnienia „Elizciu”, a w tomie dwunastym nagle zaczął mówić „Elizko”. Muszę przyznać, że ta druga forma brzmi zdecydowanie lepiej, ja jednak mimo wszystko cenię sobie konsekwencję. Pozostając jeszcze przy kwestii spójności, w opisie fabuły zamieszczonym z tyłu obwoluty dwie rzeczy zwróciły moją uwagę: zapisanie słowa „Zdolność” małą literą i przydomek Dostojewskiego „Diabeł”, podczas gdy w tomie jedenastym nazywano go „Demonem”. Innych błędów i nieścisłości nie wypatrzyłam.