Tanuki-Manga

Szef Mafii wprowadza do gry Kyuusaku „Q” Yumeno – wyjątkowo niebezpiecznego i pozbawionego wszelkich skrupułów Uzdolnionego. Ten niewinnie wyglądający trzynastoletni chłopiec jest tak naprawdę psychopatą obdarzonym Zdolnością rzucania klątwy na osobę, która zrobiła mu krzywdę. Człowiek nią dotknięty wpada w trans, doświadcza halucynacji i atakuje wszystkich wokół. Rekwizytem do tego potrzebnym jest makabryczna lalka. Q używa swojej Zdolności na Atsushim, który następnie pod jej wpływem napada na Naomi i drugą pracownicę Agencji. Dazai powstrzymuje go w ostatniej chwili. Tygrysołak jest załamany całym zajściem – myślał, że stał się silny, chciał wszystkich ochronić, a znowu zrobił komuś krzywdę. Dazai uderza go z całej siły i każe przestać użalać się nad sobą. Po tym zajściu Atsushi z bliżej nieokreślonego powodu (bo przecież nie może chodzić o chęć wyżalenia się przedstawicielowi wrogiej strony) odwiedza uwięzioną Ozaki, która powierza mu los Kyouki.

Następnie Dazai usiłuje uzyskać pomoc od rządu. Spotyka się w tym celu z Ango Sakaguchim – pracownikiem Wydziału do spraw Uzdolnionych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Okazuje się jednak, że Gildia ma znaczne wpływy i jej członkowie zyskali immunitet dyplomatyczny, co oznacza, że nie mogą zostać zatrzymani przez miejscowe władze. Mam niestety wrażenie, że cała ta próba wciągnięcia rządu w wojnę to po prostu pretekst do wprowadzenia kolejnego bohatera dysponującego Zdolnością. Ich liczba znowu gwałtownie się powiększyła. Oprócz kolejnego członka Mafii i przedstawiciela administracji publicznej poznajemy jeszcze trzech Uzdolnionych należących do Gildii: Hermana Melville’a, Marka Twaina i Louisę May Alcott. Przy czym autorzy cały czas nie przestają zadziwiać pomysłowością. Świadczą o tym zarówno Moby Dick – nowa baza operacyjna Gildii w kształcie wielkiego wieloryba, jak i Zdolność Huck Finn & Tomek Sawyer w postaci dwóch uroczych, narysowanych w stylu SD ludzików. Z kolei Alcott jest wybitnym analitykiem, cały czas zbiera i analizuje dane, a następnie przygotowuje szczegółowe strategie działania. Szef Gildii okazuje się człowiekiem niecierpliwym, traktującym podwładnych jak własność, o którą należy dbać, i dążącym do celu po trupach. Niezadowolony z dotychczasowych działań, decyduje się na wprowadzenie w życie planu awaryjnego, ułożonego przez Alcott, którego rezultatem będzie zrównanie Jokohamy z ziemią. W końcu dowiadujemy się, co jest celem Gildii i po co jej członkowie przybyli do Japonii. Jedynie Atsushi ma szansę powstrzymać zagładę miasta.

Muszę przyznać, że fabuła siódmego tomu Bungou Stray Dogs wreszcie mnie wciągnęła. Wojna między trzema organizacjami nabrała w końcu dynamizmu. Tempo wydarzeń wyraźnie wzrosło, dzięki czemu podczas lektury nie odczuwa się nudy czy znużenia. Wątpliwości może budzić jedynie nadmierne eksploatowanie traum z przeszłości i motyw litowania się nad własnym ciężkim losem. Na szczęście w przypadku Atsushiego wątek ten został dość dobrze poprowadzony. Bohater nie tkwi w miejscu, użalając się nad sobą, ale mimo przeciwności losu cały czas znajduje w sobie siłę do działania, gdyż nie chce niczego żałować. Za to Kyouka, która właściwie miota się bez sensu i płacze z powodu dającego nadzieję światła, może już irytować. Dodatkowym smaczkiem są trzy akcenty humorystyczne w powodzi dramatycznych zwrotów akcji. Najpierw scena, w której Ozaki tłumaczy Atsushiemu, co takiego zrobił jej Dazai. Następnie moment, gdy Q zaczepia Lovecrafta, żeby się z nim pobawić, a ten przypomina sobie zwierzątka wiązane z baloników i robi mackowego „jamniczka”. A na koniec sytuacja, gdy Atsushi ratuje dziecko, po czym wciska je znajdującemu się obok członkowi Mafii, żeby ten się nim zaopiekował. Nieoczekiwane rozwinięcie tego ostatniego zdarzenia znajduje się na okładce, pod obwolutą. Zdecydowanie nie można tego przegapić.

Tomik jak zwykle przyjemnie jest wziąć do ręki. Można nacieszyć oczy różnorodnymi projektami postaci, które dobrze wyglądają zarówno w kolorze, jak i w czerni i bieli, oraz pozbawionym irytujących błędów wydaniem. Wolumin zawiera posłowie tłumaczki dotyczące Zdolności, postaci i innych kwestii, pojawiających się w bieżącej i poprzedniej części. Nie ma w nim za to reklam. Na ostatniej stronie komentarza przytrafiła się drobna wpadka w tytule powieści Tanizakiego, który został zapisany w postaci Miłośc głupca.

Szczerze pisząc, mam nadzieję, że wątek walki z Gildią zmierza już ku końcowi i zamknie się w ciągu maksymalnie dwóch tomów. Wprawdzie Uzdolnionych można wymyślać w nieskończoność i w ten sposób popychać fabułę do przodu, ale jednak co za dużo, to niezdrowo.