Tanuki-Manga

Tom czternasty Bungou Stray Dogs składa się z dwóch części, zajmujących mniej więcej tyle samo miejsca. Pierwsza połowa poświęcona została rozwiązaniu sprawy tajemniczego Czyściciela, czyli Mushitarou Oguriego – współpracownika Dostojewskiego, określającego siebie zbrodniarzem doskonałym. Druga natomiast rozpoczyna nowy wątek: kolejnej przestępczej organizacji zrzeszającej Uzdolnionych, z którą musi się zmierzyć Agencja. Niestety, omawiany tomik umęczył mnie i znudził. Epizod z Czyścicielem okazał się wydumany, przegadany i niezbyt wciągający. Ranpo jak zwykle bez problemu wydedukował wszystko, zapędził przestępcę w kozi róg i znalazł odpowiednie rozwiązanie. Jakimś cudem natknął się na właściwą osobę, a następnie, odpowiednio kierując rozmową i sterując wydarzeniami, uzyskał wszelkie potrzebne informacje, celowo i zgodnie z planem. Jedynie obecność Poego i nieliczne wstawki komediowe, na czele z niezapomnianą wizją Ranpo na baranach dwóch młodszych członków Agencji, sprawiły, że udało mi się przebrnąć przez ten fragment.

Druga część rozpoczyna się przyznaniem Agencji odznaczenia za zasługi obronne dla kraju. Poznajemy przy tej okazji nową postać: wiceministra sprawiedliwości Tonana, który od początku wygląda i zachowuje się podejrzanie. Agencja otrzymuje kolejną ważną misję. Ma prowadzić śledztwo w sprawie „Pięciu znaków upadku anioła” – tajnego stowarzyszenie morderców. Jego cztery dotychczasowe ofiary, prominentni politycy, zostały zabite w wyjątkowo wyszukany i okrutny sposób. Ma zostać popełniona jeszcze jedna zbrodnia, ale dyrektor Fukuzawa zamierza zmobilizować wszystkie siły, by do tego nie dopuścić. Ranpo, pomny ostrzeżenia Oguriego, odmawia podjęcia się tego zadania, ale zamierza przeprowadzić własne, równoległe śledztwo. Szybko zyskujemy pierwsze informacje na temat nowego przeciwnika. To organizacja, do której należy pięć niezwykle niebezpiecznych osób, w tym Dostojewski i Gogol – potężny, mający nierówno pod sufitem Uzdolniony, który ma w stosunku do Agencji własne plany. Niejako przy okazji dowiadujemy się też więcej na temat książki będącej przedmiotem pożądania wielu postaci w mandze. Wątek ten mógłby być interesujący, gdyby nie to, że wprowadzanie coraz to kolejnych Uzdolnionych w celu popchnięcia fabuły do przodu stało się po prostu nużące. Cały czas mam wrażenie, że autorom chodzi jedynie o popisanie się własną pomysłowością i wyobraźnią. Znamy na razie dwóch z pięciu członków „Pięciu znaków”, więc raczej nie ominie nas kolejny wysyp Uzdolnionych.

Ilustracja na obwolucie prezentuje najważniejsze postacie występujące w pierwszej połowie tomu. Według słów rysownika ze skrzydełka obwoluty, przedstawia ona rozgrywkę intelektualną pomiędzy trójką bohaterów, którzy zostali wciągnięci do książki Poego. Stąd zapewne te niejasne w wymowie, częściowo poprzekreślane fotografie w tle. Rysunek tym razem wydaje mi się mniej udany ze względu na lisi wyraz twarzy Ranpo i wytrzeszcz oczu Poego. O wiele ciekawsza i bardziej intrygująca jest kolorowa rozkładówka na początku woluminu. W tomiku nie znajdziemy tym razem żadnej karty postaci ani dodatków odautorskich, zawiera on za to posłowie tłumaczki i aż sześć stron reklam wydawnictwa Waneko. Błędów żadnych nie wypatrzyłam. Jedynie na początku, na bliżej nieokreślonej z powodu braku paginacji stronie, znalazła się niepotrzebna spacja w środku wyrazu, przez co otrzymaliśmy „czas ów”.