Tanuki-Manga

Arata boleśnie zderza się z rzeczywistością – oblewa testy i będzie musiał zdawać poprawki aż do skutku. Nic nie zapowiada, że będzie to łatwe zadanie – zapomniał niemal wszystko, czego nauczył się za swoich czasów szkolnych, a wiedza w wieku 27 lat łatwo do głowy nie wchodzi. Na szczęście nie jest sam, An Onoya uzyskała jeszcze gorsze wyniki. Jakby nieszczęść związanych z nauką było mało, szybko okazuje się, że Arata ma ogromne problemy ze sprawnością fizyczną. Podczas zajęć z wychowania fizycznego ląduje na szarym końcu rankingów, dodatkowo nadwyrężając stawy i przewracając się w trakcie sprintu.

W całkowicie innej sytuacji znalazła się Kariu, której mimo świetnych wyników nie udaje się zostać przewodniczącą klasy. Wyprzedza ją Chizuru i to jej przypada ta rola, wiążąca się ze sporymi korzyściami. Jednak zdaje się, że dla Kariu same przywileje nie są najważniejsze. Dziewczynie zależy na prestiżu i udowodnieniu samej sobie, że może być najlepsza. Niemałe znaczenie ma też kwestia Ogi, który teraz będzie bliżej współpracował z Chizuru. Ona sama zaś, swoim „łagodnym” uśmiechem posłanym Kariu, dolewa tylko oliwy do ognia.

Wydarzenia w tym tomie skupiają się głównie na osobie Reny Kariu. Bliżej poznajemy jej szkolne życie, zwłaszcza związane z klubem siatkarskim i Honoką Tamarai, która jest jednocześnie jej przyjaciółką i rywalką. Szybko wychodzą na jaw ambicje i kompleksy Reny, pozostającej w cieniu lepszej od siebie koleżanki. Tłumione uczucia wybuchają, gdy na dodatek ponosi jeszcze porażkę z Chizuru.

Po raz kolejny muszę pochwalić realizm przedstawionych sytuacji i zachowania bohaterów. Nie ma tu się w zasadzie do czego przyczepić, idealnie oddano charaktery oraz sposób myślenia nastolatków w tym wieku, ich problemy, a także nastroje związane z narastającym stresem i niepowodzeniami. Wszystko do siebie idealnie pasuje, ukazuje niedorosłość, naiwność oraz efekty tłumienia w sobie masy negatywnych uczuć.

Pozytywnie wypada też wątek przyzwyczajania się dorosłego Araty do szkolnego życia. Po serii wpadek przyszedł czas na zderzenie ze szkolną rzeczywistością, nauką i nawiązywaniem dalszych relacji. Widać, jak bohater angażuje się coraz bardziej w życie otoczenia, a poznane osoby nie pozostają mu obojętne. Początkowy plan przetrwania roku bez interakcji z klasą poszedł w diabły. Najbardziej zadowolony z takiego obrotu spraw jest rzecz jasna Ryou, jego obserwator. Cóż, wydarzenia bardzo wyraźnie wskazują, że poważne problemy innych uczniów, w które Arata będzie miał okazję się zaangażować, dopiero nadejdą.

Czy jest się do czego przyczepić? I tak, i nie. Na pewno przerysowano problemy z formą fizyczną Araty – zrobiono z niego staruszka do tego stopnia, że powinien mieć trudności z poruszaniem się w ogóle. Z drugiej strony był to całkiem udany element humorystyczny, więc nie mogę tego ocenić jednoznacznie negatywnie.

Tłumaczenie po raz kolejny stoi na wysokim poziomie. Jest płynne, rozmowy brzmią naturalnie, a słownictwo zostało dobrze dobrane do przedstawionych realiów i postaci. Niestety, nie mogę pochwalić czytelności tekstu. W przeciwieństwie do tomu pierwszego, znacznie więcej tutaj treści pisanych znacznie mniejszą czcionką, z którymi osoby o słabszym wzroku będą miały problemy. Słabo wypadają też teksty w kolorowych chmurkach – białe rozmyte tło napisów nie zdaje egzaminu, z większej odległości litery zaczynają się zlewać. Reszta oprawy technicznej zachowała poziom poprzedniego tomu, ze wszystkimi jego wadami i zaletami.

Drugi tom ReLIFE to znakomita lektura. Manga prezentuje naprawdę wysoki poziom, pozostawia świetne wrażenia oraz chęć poznania dalszych losów bohaterów. Polecam jej zakup z czystym sumieniem, a teraz zaczynam z niecierpliwością wyglądać premiery trzeciego tomu.