Tanuki-Manga

Kiedy kilka miesięcy temu popełniałem recenzję pierwszego tomu Goblin Slayera, skwitowałem ją jednym z ulubieńszych stwierdzeń polskich nauczycieli względem swoich uczniów: „Zdolny, ale leniwy”. Seria zdawała się kryć potencjał, ale pierwsza część opowieści miała za mało zawartości, a za dużo kiczowatej kontrowersyjności, żeby na dłużej przyciągnąć uwagę czytelnika. Obecny tekst natomiast piszę po lekturze kolejnej części „Zabójcy Goblinów”. Czy coś się zmieniło…?

W zasadzie jak najbardziej. Szanowny autor przeszedł z radosnych scen gwałtów i rzezi na kobietach na rozwijanie linii fabularnej. I zaczął w gruncie rzeczy z grubej rury. Otóż na początku tomu nasz znajomy niepozorny miłośnik goblinów okazuje się poszukiwany przez krasnoluda, wyższą elfkę i istotę zwaną reptilianinem. Trójka ta przedstawia się jako drużyna poszukiwaczy przygód i usiłuje zrekrutować naszego milusińskiego na misję ratowania świata przedstawionego. Z ich wyjaśnień dowiadujemy się, że źle się dzieje w państwie duńskim… W stolicy panoszą się demony, gdzieś tam łeb podnoszą Mroczni Bogowie zbierający mroczną armię i w ogóle wszyscy mają mieć przechlapane. Ale że takie błahostki guzik Zabójcę Goblinów obchodzą, zgadza się on na współpracę ze wspomnianą trójką, dopiero gdy okazuje, że jego akurat zadaniem miałaby być eksterminacja sporego gniazda goblinów.

Tak, bez wdawania się w zbędne szczegóły, przedstawia się zarys kolejnej historii. Na szczęście brak tu nadmiernego patosu, bezsensownej rzezi tudzież międzygatunkowych gwałtów. Tym razem bohaterami są doświadczeni poszukiwacze, niektórzy z kilkoma tysiącami lat na karku. Nawet znana z poprzedniego tomiku Kapłanka zdążyła nabrać trochę doświadczenia i hartu ducha, co pozwoliło jej stać się pełnoprawnym wsparciem, a nawet postawić się w pewnym momencie Zabójcy Goblinów, którego zdolności interpersonalne zdają się być na poziomie istot, które tak lubi szlachtować. Cóż, jak mówi przysłowie, z kim przestajesz, takim się stajesz… Powyższe zaowocowało zdecydowanie bardziej spójną opowieścią, sensownymi działaniami drużyny oraz ciekawszą akcją. Ta ostatnia skupia się na wyrzynce małych zielonych ludzików, ale w moim odczuciu jest jednak mniej brutalna niż w poprzednim tomie. Czego zresztą wcale nie poczytuję za wadę. Za to zwiększyła się ilość i jakość humoru, generowanego głównie przez przekomarzania między krasnoludem a elfką oraz reakcją tej ostatniej na pragmatyczną postawę Zabójcy Goblinów.

Bez większych zmian pozostała natomiast kreska mangi oraz jakość polskiego wydania. Akcja przez większość czasu toczy się tym razem wolniej, toteż autor miał okazję wykazać się talentem i wyczuciem do rysowania detali. Nowe postaci są ładne i bogate w szczegóły, interesująco prezentują się też ruiny, w których rozgrywa się polowanie. Sceny akcji są jak poprzednio dość chaotyczne i mimo sporej ilości juchy trudno wypatrzyć jakieś smakowitsze szczegóły. Co do wydania natomiast, otrzymujemy to, do czego Studio JG zdążyło nas już przyzwyczaić: standardowej wielkości tomik ze zdejmowaną i błyszczącą obwolutą, tym razem przedstawiającą elfkę. Z tyłu mamy, też chyba standardowo, goblińskie mordy, a pod obwolutą kilka humorystycznych bonusowych pasków. W środku praktycznie brak kolorowych grafik. Ale jest za to dobrej jakości tłumaczenie Dariusza Latosia oraz solidne i nieutrudniające czytania klejenie. Tak więc polski czytelnik i tak wychodzi ostatecznie na plus.

Ogólnie więc rzecz biorąc, jest dobrze, i Goblin Slayer zdaje się iść ku lepszemu. Jeśli w kolejnych tomach również zamiast przejaskrawionej przemocy, groteskowej erotyki i wypchanych biustów będzie więcej fabuły, sensownej akcji oraz dobrego, acz bazującego na stereotypach fantasy humoru, to seria może wyjść na przyzwoity tytuł dla starszego czytelnika, który da się czytać bez większego zażenowania.