Tanuki-Manga

Podczas gdy George spotyka się z Kaori, Yukari obrywa od matki za zbyt późny powrót do domu. Niestety pani Hayasaka nie akceptuje jej znajomych z Yazagaku, chociaż nie posuwa się do zabraniania córce kontaktów z nimi. Jej gniew częściowo łagodzi fakt, że dziewczyna rozwija się jako modelka: bierze udział w sesji zdjęciowej HAPPY BERRY, coraz częściej trafia do magazynów mody – nareszcie jest czym pochwalić się znajomym! Powoli zbliżają się święta Bożego Narodzenia – w Japonii ten dzień zarezerwowany jest dla zakochanych. A jednak w tak szczególny wieczór do mieszkania George’a puka Kaori. Jak zareaguje na to Yukari?

W tomiku piątym bohaterowie poważnie zastanawiają się nad swoją przyszłością. W szczególności dotyczy to George’a i Yukari, którzy niedługo skończą liceum. W obu przypadkach wybór dalszej drogi wydaje się oczywisty, a jednak okazuje się, że nie jest on taki prosty. Każde z nich musi przecież brać pod uwagę nie tylko swoje preferencje i pasje, ale przede wszystkim to, co może im się przydać w życiu. Swoje problemy stara się też rozwiązać Arashi – chłopak czuje, że nie traktuje Miwako tak, jak dziewczyna na to zasługuje, w dodatku boi się, że ona go zostawi. Dochodzi nawet do tego, że spotyka się z Tokumorim i rozmawia z nim na ten temat, a przy okazji nawiązuje się między nimi nić dawnego porozumienia.

Tłumaczenie Aleksandry Watanuki do samego końca utrzymuje ten sam dobry poziom, chociaż tak jak poprzednio pominięto parę mało istotnych onomatopei. Posiadane przeze mnie wydanie drugie z listopada 2009 roku wydrukowano na porządnym białym papierze. Sam druk jest bez zarzutu, chociaż mam wrażenie, że parę razy strony przycięto trochę za mocno. Numeracja znowu ma się trochę gorzej: tym razem zdecydowanie za rzadko zdarza się na końcowych stronach – oczywiście nie jest to istotna wada, a jedynie irytujący szczegół, na który większość czytelników zapewne nie zwróci uwagi. Pierwsza strona tomiku jest kolorowa i można na niej podziwiać suknię, w której Yukari wystąpiła na pokazie. Taki miły dodatek, ostatnimi czasy będący w polskich wydaniach rzadkością – zresztą, o ile mi wiadomo, aktualnie robione dodruki są go pozbawione (a przynajmniej wydanie tomiku drugiego z września 2010, które znajduje się na mojej półce, takowej strony nie posiada). Okładka przedstawiająca Isabellę wygląda bardzo ładnie i elegancko, w moim odczuciu najładniej spośród wszystkich pięciu.

Zakończenie Paradise Kiss jest bardzo życiowe i melancholijne. Nieszczególnie dramatyczne i łzawe, nie stanowi też klasycznego przykładu happy endu – dokładnie tak, jak w życiu. Może zaskoczyć, ale głównie dlatego, że produkty kultury masowej, w tym manga i anime, w przeważającej części przyzwyczajają odbiorcę do pewnej idealizacji świata – tu tego nie ma. Autorka przedstawia swoją historię w sposób nieznoszący upiększeń i bezlitośnie wręcz realistyczny. Zdaje się, jakby mówiła: „Popatrz tylko: to od dłuższego czasu dąży do takiego końca, to i to wydarzenie wyraźnie na nie wskazuje, a Ty i tak masz nadzieję na coś innego? Czas pozbyć się złudzeń!”. Brak lukru jest siłą serii, sprawia, że łatwiej wczuć się w sytuację bohaterów. Bardzo cieszy mnie fakt, że tak dobry tytuł został wydany w Polsce. Paradise Kiss uważam za rzecz obowiązkową dla prawie każdego fana mangi.