Tanuki-Manga

Parampam pam, zamiast siedzieć tak przed komputerem, może byśmy urządzili sobie Kurs Małego Psychologa? Okej, notatniki w dłoń i idziemy w teren! Dobrze, widzę idealny obiekt, tam, na pasach – notujcie: młoda, atrakcyjna nastolatka z podręcznikiem. Jej postawa, mimika oraz wzrok wyraźnie sugerują niezbyt przyjazne nastawienie do świata. Dziewczę jest wyraźnie zdenerwowane, a także nieświadomie wysyła sygnały dające do zrozumienia, iż jest zmęczona i nie ma ochoty na spotkania z dziwolągami. Za późno: jeden już ją dorwał, blondas jakiś wyagrafkowany, a zaraz potem przyłączyła się do niego wspólniczka, tajemnicza „kostucha” w eleganckim stroju.

Dobra, dosyć tej zabawy w psychologa. Dziewczyna nazywa się Yukari i jest uczennicą liceum, ba – bardzo dobrego liceum. Inna rzecz, że z powodu wysokiego poziomu nauki niezbyt sobie radzi ze szkołą. Wygórowane wymagania matki, doskonale uczący się brat, kiepskie stopnie oraz dni spędzone na kuciu nie wpływają na nią najlepiej. I owszem, Yukari nie jest towarzyska, łatwo się denerwuje, nie ma na nic czasu i jest przekonana, że wartość człowieka zależy od szkoły, do której uczęszcza. Wracając więc do naszej opowieści, kiedy nasza pracoholiczka zostaje „porwana” przez dwoje ekscentryków i otrzymuje ofertę zostania modelką, niezbyt grzecznie odmawia i odchodzi. Tak więc grupa projektantów mody zwana „ParaKiss” ma niemały problem – niedługo pokaz, a oni nie mogą zacząć szyć bez modela. Ale, ale, nasza primadonna zapomniała legitymacji – może to ją zwabi z powrotem?

Ostatecznie Yukari wkracza do świata mody i poznaje niezwykłych ludzi: przesłodką, różowowłosą Miwako, jej chłopaka – ironicznego Arashiego, kochaną i opiekuńczą Isabelle oraz tajemniczego, egoistycznego George’a, który wyraźnie kombinuje.

Co można powiedzieć? Paradise Kiss to shoujo, choć trzeba przyznać, że nietypowe. Po pierwsze, główna para, to jest, niespodzianka, Yukari i George (no nie, nikt mi nie wmówi, że to spoiler). Głównie ich relacje są zaskakujące – odnosi się wrażenie, że prowadzą bardzo skomplikowaną grę, w której George ciągle zmienia zasady, a Yukari próbuje poznać reguły i dowiedzieć się, ile jest pionków. Więcej pomiędzy nimi nieporozumień i zgrzytów niż miłosnych uniesień, a nasza bohaterka przeżywa naprawdę ciężkie chwile u boku ukochanego. W Paradise Kiss dużo jest o miłości, ale nie takiej przesłodzonej, pełnej rumieńców i nienaturalnych, romantycznych odruchów. To bardziej odkrywanie tego niezwykłego uczucia, próba opanowania go i uszczęśliwienia drugiego człowieka, co wcale nie jest proste – zwłaszcza, gdy ta druga osoba komplikuje to jak tylko może. Ważnym tematem w mandze jest poszukiwanie „własnej drogi”. Zastanów się nad swoim talentem, nad tym, co lubisz robić. Czy masz dość odwagi, by podążać swoją drogą? Nie tą pokazaną przez rodziców, otoczenie, tylko swoją? A, powiedz mi jeszcze, proszę, czy jesteś gotów o nią walczyć?

Mimo, że w Paradise Kiss można natknąć się na parę przygnębiających momentów, na ogół dominuje miły, humorystyczny klimat. Co rusz trafiamy na rozbrajające formy SD czy dowcipne komentarze bohaterów, odnoszące się na przykład do autorki czy magazynu Zipper, w którym po raz pierwszy manga została opublikowana. Jeżeli chodzi o kreskę, spotykałam się z różnymi komentarzami – niektórzy są oczarowani, inni kręcą nosem, że to takie „strasznie artystyczne”. Kreska pani Ai Yazawy jest niezwykle charakterystyczna, i trudno ją pomylić z czymkolwiek innym. Charakterystyczne, piękne oczy, ubogie tło, patykowate kończyny, i wręcz maniakalna dbałość o najdrobniejsze szczegóły strojów. Tak, pani Yazawa jest mistrzem w projektowania ciuchów i szczerze powiedziawszy, jest jednym z niewielu mangowych twórców, którego postacie od czasu do czasu się przebierają.

Podsumowując – Paradise Kiss to tytuł jak najbardziej godny polecenia. Szczególnie dziewczynom, bo kto będzie bardziej usatysfakcjonowany opowieścią o miłości i świecie mody? Poza tym jest to bardzo charakterystyczna pozycja – oryginalne są postacie, relacje między nimi, humor, kreska. Na uwagę zasługuje zwłaszcza Yukari: tak smutnie prawdziwa, bo przesłodkim i dobrym dzieckiem to ona nie jest. To zagubiona i zdezorientowana buntowniczka, na swój sposób egoistyczna, manipulowana, wściekle atakująca otaczającą ją rzeczywistość, z której próbuje się uwolnić i znaleźć wreszcie swoje miejsce. Prawda, że prawdziwe?

I jakże nam bliskie.