Tanuki-Manga

Zapewne wielu z Was pamięta szkolną komedię romantyczną Toradora, która w czasie emisji cieszyła się dużą popularnością. Tamto anime nie przypadło mi do gustu, głównie z powodu Rie Kugimiyi w roli głównej bohaterki, ponieważ tej seiyuu nie cierpię tak mocno, że każdy dialog z jej udziałem obrzydzał mi seans. Z tego też powodu dosyć entuzjastycznie przyjąłem informację o planach Studia JG wydania w Polsce mangowej wersji Toradory (która, podobnie jak serial, także jest adaptacją powieści). W końcu wydawnictwo przebrnęło przez labirynt japońskiej biurokracji, a ja otrzymałem do czytania kolejny komiks.

Historia mangowego Ryuujiego zaczyna się tak samo, jak ta znana z anime. Świeżo upieczony uczeń drugiej klasy liceum próbuje się zaaklimatyzować w szkolnej społeczności, która jednak jest mu bardzo nieprzychylna. Powodem obaw kolegów jest wzrok chłopaka – ponoć przepełniony żądzą mordu (ja tego nie stwierdziłem) i wzbudzający grozę. W rzeczywistości Ryuuji to spokojny człowiek, stroniący od kłopotów i wyręczający mamę we wszystkich pracach domowych. Niestety pech chciał, że wszedł w drogę innemu szkolnemu monstrum – Taidze „Tyciemu Tygrysowi” Aisace. Zarozumiała i samolubna koleżanka, cechująca się wzrostem poniżej metra pięćdziesięciu, w wyniku szeregu zbiegów okoliczności zawiera z Bogu ducha winnym Ryuujim umowę, że ten pomoże jej się zbliżyć do swojego kolegi, będącego obiektem jej uczuć.

Pełna zabawnych gagów sytuacyjnych i słownych historia toczy się niespiesznie, bardzo duży nacisk kładąc na dialogi. Ich ilość nie jest jednak przytłaczająca, bowiem czyta się je przyjemnie i gładko, a brzmią bardzo naturalnie. Tłumaczka spisała się dobrze, wplatając w kwestie powiedzenia i pojęcia typowe dla naszego kraju i raczej nieznane w Japonii, dzięki czemu czytelnik łatwiej może utożsamić się z bohaterami. Z kolei pojęcia i sytuacje związane bezpośrednio z kulturą Japonii znalazły wyjaśnienie w przypisach wciśniętych między kadry lub na marginesach. Bardzo spodobało mi się także tłumaczenie przydomka głównej bohaterki – „Tyci Tygrys” brzmi słodko i dobrze oddaje charakter postaci. Nie wszystko wygląda jednak tak różowo – intensywna czerń druku prześwituje przez użyty papier, a niektóre dymki i ilustracje znajdują się za blisko zgrzewu, przez co komiks czasami wymaga bardzo nienaturalnego rozgięcia podczas czytania, mogącego uszkodzić grzbiet. Widać to doskonale już na samym początku, gdzie obrazek wyraźnie dociera za miejsce, w którym zgina się okładka. W oczy rzuca się także ucięty przypis na dole trzeciej strony.

Pod przyjemną w dotyku obwolutą kryje się bardzo prosta okładka z wizerunkiem głównej bohaterki na białym tle. Z tyłu widnieje ta sama postać w wersji super­‑deformed. Chciałoby się powiedzieć, że pierwsze cztery strony są kolorowe, ale spośród nich jedna to strona tytułowa z napisem na białym tle, druga jest cała idealnie brązowa, trzecia to białe tło przyozdobione tytułem i wizerunkiem Taigi (ponownie w wersji chibi), a czwarta jest prawie idealnie brązowa, tylko w jej dolnej części widnieje niewielki spis treści. Ale kolor jest! Fakty mówią same za siebie! Niesmak wywołany takim stanem rzeczy wynagradzają dwa dodatki – jeden to historia ukazująca codzienne życie mamy Ryuujiego, drugi stanowią przyozdobione ilustracjami komentarze odautorskie.

Toradora to bardzo przyjemna manga – może nie tyle wciągająca i intrygująca (albo ja nie potrafię czuć do niej zainteresowania po seansie anime), co bardzo lekka w odbiorze i zachęcająca do śledzenia zwariowanych poczynań bohaterów. Należy mieć nadzieję, że tym razem Studio JG będzie wydawać komiks bez przestojów, a zauważone przeze mnie mankamenty znikną już w następnej części.