Tanuki-Manga

Pojawiasz się i znikasz, i znikasz, i znikasz, mam na twym punkcie bzika, mam bzika, mam bzika. Daj się sobą nacieszyć, nacieszyć, nacieszyć… – ten cytat z piosenki zespołu Bajm idealnie oddaje to, co dzieje się w trzecim tomie mangi Video Girl Ai. Złamanie reguł systemu funkcjonowania Video Girl sprawia, że Ai wraca tam, skąd przyszła, zaś Yota zmuszony jest do iście baśniowego wyczynu, aby ją odzyskać. Kiedy zaś się wydaje, że wszystko się dobrze skończy, heroiczny wyczyn głównego bohatera okazuje się psu na buty potrzebny. Ai znowu znika, a Yota zostaje na drugi rok w tej samej klasie po tym, jak w rzadkim u niego porywie męskości dał po ryju chłopakowi, który twierdził, że przespał się z Ai.

Historia wydaje się zatem wracać do punktu wyjścia, ale to tylko pozory. Masakazu Katsura zdecydował się bowiem poszerzyć harem głównego bohatera o nową bohaterkę – Nobuko. Młodsza od Yoty jest w nim zakochana i chyba jako jedyna z całej „ludzkiej” paczki występującej w tym komiksie potrafi jasno i zrozumiale wyrażać swoje uczucia. Przy pozostałych bohaterach sprawia niemal wrażenie kosmitki, gdy wprost mówi Yocie, że go kocha. Na dodatek jest zdecydowana i konsekwentna, czym także odróżnia się od reszty. Yota powoli odzyskuje pewność siebie i wydaje się, że w towarzystwie Nobuko stanie się normalnym człowiekiem. Niestety, w tym momencie na scenie znowu pojawia się Ai, a Yota, zaskoczony tym i załamany jednocześnie faktem, że dziewczyna go nie pamięta, znowu wpada w stan permanentnego przygnębienia.

Autor wyraźnie postanowił rozszerzyć wachlarz haremowych możliwości i pogmatwać nieco relacje uczuciowe bohaterów, dając tym samym czytelnikowi do zrozumienia, że tak łatwo i szybko to wszystko się nie skończy. Z jednej strony oddala i przybliża do siebie Moemi i Takashiego, z drugiej każe trzem już bohaterkom tańczyć wokół Yoty, cały czas niepotrafiącego się zdecydować na którąkolwiek z nich.

Warto zauważyć, że Video Girl Ai miało problemy z cenzurą. W Japonii drugie wydanie recenzowanego tutaj tomu zostało nieco „ugrzecznione”, ponieważ tytułowa bohaterka częściej niż zwykle pojawia się w stroju Ewy. Co ciekawe, w polskim wydaniu obyło się bez tego – niestety, swego rodzaju rekompensatą okazały się dość ostre cięcia cenzorskie w tomie piątym, ale o tym więcej napiszę przy okazji jego recenzji.

Jako że tomik jest debiutem fabularnym Nobuko, właśnie ona znalazła się na okładce, ale fani tytułowej bohaterki mogą zobaczyć na ostatniej stronie w stroju rodem z cyrku – cóż, nie jest tajemnicą, że Masakazu Katsura uwielbia ubierać swoje bohaterki (rozbierać też, ale to inna sprawa) w niecodzienne ciuchy. Skoro już jesteśmy przy okładce, warto zwrócić uwagę na to, że pojawił się na niej znaczek „Polecane dla czytelników od lat 15”. Był to (nie)sławny rok 2003, w fandomie pamiętany dzięki programowi Uwaga, w którym do rangi skandalu podniesiono brak ostrzeżeń wiekowych na mangach. Inna rzecz, że program został wyemitowany w połowie 2003, zaś tomik trafił do sprzedaży w lutym. Czyżby Waneko wykazało się zdolnościami przewidywania przyszłości?

Na skrzydełku mangi autor dzieli się przemyśleniami dotyczącymi filmu (nie zgadniecie, jakiego…). Osiem stron zajmuje dodatek z grafikami prezentującymi bohaterki, przy czym mimo wyraźnej przewagi Ai mamy tu także debiut Nobuko. Sentymentalne wspomnienia wywołuje zamieszczony w mandze tekst poświęcony innym mangom Waneko – z których dobre 60% było wówczas drukowanych w czasopiśmie „Mangamix”. Ostatnie cztery strony to informacje związane ze sprzedażą mang – dziś coś niezmiernie rzadko spotykanego.