Tanuki-Manga

W piątym tomie Highschool of the Dead masakra zombiaków ustępuje miejsca problemom osobistym bohaterów. Kouta i Takashi wchodzą w spór dotyczący metod postępowania, ale to i tak pryszcz w obliczu rodzącego się uczucia pomiędzy Koutą a poznaną przez niego policjantką. Asami, niedawno mianowana, ślamazarna i dziecinna przedstawicielka służb porządkowych, bezskutecznie usiłuje utrzymać porządek w grupie uchodźców, którzy schronili się w centrum handlowym. Wybuchające tam co i rusz konflikty coraz trudniej opanować. Dzięki pomocy Kouty Asami udaje się zdobyć jakiś autorytet, a uczucie, jakim darzy geeka, zaczyna rosnąć. Nietrudno zgadnąć, że w związku z tym chłopaka czeka wybór – czy dalej trzymać z przyjaciółmi, czy zostać z zakochaną w nim kobietą.

Mamy tu zaledwie jedną, dość krótką scenę walki, większość zajmuje bowiem gadanina – choć trzeba uczciwie przyznać, że czyta się to nadal dobrze, a osobowości bohaterów wciąż są tym, co trzyma czytelnika przy lekturze. Niestety, wraz z piątym tomem coś zaczyna się psuć – wprowadzona tu postać policjantki Asami jest tak irytująca, że nie bardzo daje się wytłumaczyć konwencją. Ale to i tak pikuś w porównaniu z tym, jak się wypowiada (o tym niżej). Otrzymujemy tu także aż dwie historie poboczne – pierwsza, zatytułowana Beginning of the dead, pokazuje kulisy spotkania Kouty i Sayi, druga zaś, czysto humorystyczny Cos­‑play of the dead, to przebieranie Rei przez inne bohaterki w różne stroje.

O ile poprzednie tomy Highschool of the Dead trzymały co najmniej przyzwoity poziom tłumaczenia, tak tu wszystko poszło się… kochać. Już na czwartej stronie dostajemy niby poprawne, ale nieładne językowo „Kouta i kilka osób podjęli…”. Roi się także od literówek – „Obestranych” (strona 134), „Suchaliśmy” (strona 103), „Te regułę” (strona 113), „o co ci chozi” (strona 160). Zdarzają się także formy dopuszczalne w języku potocznym, mówionym, jednak trudne do zaakceptowania w pisanym – „Materacy” (strona 3). Czasami też dostajemy po oczach koszmarkiem językowym – „Zamelduję o wszystkim grono nauczycielskie” (strona 148). Tłumaczenia tytułów w spisie treści nie zawsze są zgodne z tym, co znajduje się na stronach komiksu (vide tytuł rozdziału 20. – w spisie figuruje on jako „Krew i umarły”, zaś na stronie 65 czytamy „Act. 20 Krew i umarli”). Dziwi też niekonsekwencja w podejściu do wulgaryzmów – zwykle pojawiają się one w pełnej formie (co w przypadku komiksu od lat 18 jest naturalne), a czasem, zupełnie nie wiadomo czemu, do akcji wkracza cenzura („nie ma cha… we wsi”, strona 89).

Prawdziwym problemem jest jednak konwencja językowa, jaką przyjęto podczas tłumaczenia wypowiedzi Asami. Ta dorosła (sic!) kobieta non stop mówi w „słodki” sposób, używając trzeciej osoby, np. „Asami myśli”, „Asami zrobi” itd. Brzmi to sztucznie, ale to jeszcze nie najgorsze. Czasem bowiem Asami zdarza się mówić o sobie „Ta osoba”. Ta kalka językowa z japońskiego (gdzie faktycznie taka forma funkcjonuje) zupełnie nie sprawdza się w języku polskim i sprawia, że lektura fragmentów z udziałem Asami jest wyjątkowo nieprzyjemna. Nie rozumiem, czemu tłumaczka nie mogła wykazać się inwencją (bo tu akurat by się to przydało). Waneko nie raz pokazało, że potrafi to robić, gdy w np. Love Hina bohaterki mówiące lokalnymi gwarami używały w polskim przekładzie gwary śląskiej.

Na okładce drugi już raz pojawia się Saeko Busujima, podczas gdy z tyłu tomiku widzimy wzmiankowaną już w tekście kilka razy Asami (z biuściastą zombi w tle). Pierwsze cztery strony to kolorowe wersje czarno­‑białych stron ze środka mangi, a piąta to streszczenie poprzednich tomów, niestety napisane bardzo niewyraźną, wyblakłą i męczącą oczy czcionką. Zwyczajowo znalazło się miejsce dla kilku fanartów. Nadal numeracja stron pojawia się rzadko, a bywa, że strona sprawia wrażenie źle wydrukowanej (przykładowo strona 14, wyraźnie ucięta u góry, za to z dużą ilością pustego miejsca u dołu).