Tanuki-Manga

Niespodziewany gość, który pojawił się pod koniec poprzedniego tomu, to Krayon, potężny demon liczący na to, że Eclipse zostanie jego sługą. Zaskoczony tym, że zgodnie z krążącymi plotkami Raenef faktycznie jest uroczym dzieciakiem, nie może zrozumieć lojalności Eclipsa wobec chłopca. Dlatego też postanawia urządzić mały test sprawdzający, czy młody władca demonów jest godny swojego sławnego sługi.

To chyba pierwszy tomik, w którym fabuła nie jest epizodyczna i wreszcie pojawiają się oznaki wątku głównego. Tym razem Raenef nie ma zbyt wielu okazji, by wykazać się magicznymi umiejętnościami, głównie przez intrygę Krayona, skutecznie uniemożliwiającą mu działanie. Mimo to potężny demon nie sprawia wrażenia czarnego charakteru, a jedynie nieco rozpieszczonego arystokraty, który lubi sprawiać kłopoty. Los chce, że rozpoczęta przez niego gra przynosi nieoczekiwane rezultaty w postaci pojawienia się kolejnej tajemniczej osobistości obdarzonej wyjątkowo wielką mocą, ale ma także skutki bardziej przyziemne. Rozdzielony z Raenefem Eclipse w końcu zdaje sobie sprawę, że chłopiec jest dla niego kimś więcej niż tylko władcą, a i młodziutki demon pokazuje swoim zachowaniem, że surowy opiekun jest mu szalenie bliski (to stwierdzenie bez absolutnie żadnych podtekstów). Miło zobaczyć, że relacje między bohaterami wreszcie ewoluują, a historia zaczyna nabierać rumieńców. Nadal jest ciepło i miejscami bardzo zabawnie, ale nie brakuje też momentów poważniejszych, a atmosfera wyraźnie się zagęszcza. Na końcu tomiku dodatkowo znajduje się zabawna opowiastka o próbie przywołania potężnego demona przez Krisa, a także równie niepoważny wykład Eclipsa na temat rodzajów magii.

Chociaż utrzymana w turkusach i różnych odcieniach niebieskiego śliczna okładka tego nie zapowiada, tomik okazuje się korektorską porażką. Ilość literówek zdecydowanie przekracza dozwolone normy i co gorsza, nie obyło się także bez błędów ortograficznych, a to już straszny wstyd dla profesjonalnego wydawnictwa. Tym razem nie podam stron, gdyż we Wspomnieniach Demona brak numeracji, ale część błędów jest godna odnotowania: zaraz na początku, podczas rozmowy Eclipsa z Krayonem, ten drugi wypowiada zdanie: „Podwładny, który nie ufa swego panu…”, a nieco dalej zabrakło ogonka w wyrazie „rynne”. Kompletną porażką okazała się strona, na której wróżka Mirchise nie jest w stanie zobaczyć przyszłości Raenefa. Najpierw zostają zamienione kolejnością litery, przez co zamiast „niewidoczna” jest „niediwoczna”, a za chwilę oczom czytelnika ukazuje się paskudny błąd ortograficzny w „zdażyło”. Ale to nie koniec litanii skarg, gdyż w tomiku można jeszcze znaleźć niespodzianki typu „wogóle” czy zjedzenie „nie” w powiedzeniu, że nie należy sądzić książki po okładce, co zupełnie zmienia sens wypowiedzi. Znacznie gorzej prezentuje się także jakość wydania: w wielu miejscach wewnętrzny margines jest tak mały, że nie można odczytać dialogów znajdujących się blisko wewnętrznej krawędzi, zdarzają się też strony źle przycięte, co widać po brakujących kawałkach dymków. Naprawdę, czwarty tom wygląda, jakby w ogóle nikt do niego nie zajrzał przed odesłaniem do drukarni, co boli, zwłaszcza że poprzednie poza kiepskim papierem były przykładem porządnego wydania. Warto też wspomnieć o nagminnie pojawiającym się błędzie w pisowni imienia głównego bohatera w opisie na okładce. Co i rusz zamiast Raenef jest Reanef, że o kolejnym błędzie ortograficznym („powrzechnie”) nie wspomnę…

Cóż, fabularnie tom czwarty nie zawodzi, ale każdy czytelnik wrażliwy na kaleczenie naszego pięknego języka powinien się przygotować psychicznie na prawdziwą rzeź. Tym razem wydawnictwo Kasen się nie popisało, niestety…