Tanuki-Manga

Czy po tym, kiedy dowiedzieliśmy się już wszystkiego, tajemnice zostały wyjaśnione, zło ukarane, a dobro nagrodzone, jest sens dopowiadać do Gdy zapłaczą cykady coś jeszcze? Naturalnie, można pisać prequele, spin offy, ale ciąg dalszy? Wydawało mi się to karkołomnym zadaniem, toteż podszedłem do Księgi ukojenia duszy ze sporą rezerwą.

Nadchodzi lato 58 roku ery Shouwa – tym razem wszyscy bohaterowie doczekali go żywi i zdrowi. Najbardziej przeżywa to Rika, która postanawia nadrobić stracony przez te wszystkie lata czas. Ma rozliczne plany dotyczące wakacyjnych atrakcji. Jednakże, jak to nierzadko z planami bywa, nie wszystko idzie tak, jak miało pójść. Towarzysząca jej niezmiennie Hanyuu szuka sposobu, aby pocieszyć przygnębioną przyjaciółkę, jednak okazuje się to trudniejsze, niż mogłoby się wydawać. Wtedy z pomocą przychodzi Akasaka, który dzwoni do Hinamizawy, zapraszając Rikę do Tokio.

Czego byście się spodziewali po sequelu do Gdy zapłaczą cykady? Zapewne krótka, obyczajowa komedyjka byłaby ostatnią rzeczą na tej liście. Tymczasem właśnie tym jest Księga ukojenia duszy. Choć założeniem miało być pokazanie problemów Riki z powrotem do rzeczywistości, w której nikt już nie dybie na jej życie, całość została podana na tyle lekko i żartobliwie, że można by nawet traktować tę mangę nieco parodystycznie. To jednak nie byłoby uczciwe, gdyż jest to rzecz jak najbardziej na serio. Po prostu znikły jakiekolwiek zagrożenia, więc pozostało nam już tylko codzienne, spokojne życie w Hinamizawie.

No właśnie – i tu tkwi sedno problemu. Przez większość czasu, jaki zjadła mi lektura (a nie było go znowu tak wiele), zastanawiałem się, po co to wszystko? Manga nie pogłębia w zasadzie rysu fabularnego żadnej postaci, na co można było teoretycznie liczyć. Nie dowiadujemy się też niczego nowego o Hinamizawie ani o związanych z nią tajemnicach. Historia zmienia się szybko w żartobliwą wycieczkę bohaterów, z której nic, prawdę mówiąc, nie wynika. Dopiero w samym finale następuje konkluzja, która teoretycznie miała coś wnieść. Inna sprawa, że jest to coś całkowicie oczywistego.

Autorką tej mangi jest Yuna Kagesaki, chyba najbardziej znana spośród rysowników, którzy tworzyli Gdy zapłaczą cykady. Sądzę, że dobrze tu widać, czemu nie decydowano się wcześniej na bardziej charakterystycznych twórców. Styl pani Kagesaki jest momentalnie rozpoznawalny, do tego stopnia, że dominuje w tej mandze. Fakt, że nie mamy tu niczego, co składało się na charakterystyczne dla Gdy zapłaczą cykady klimaty, dodatkowo przeważa szalę na rzecz autorki Wampirzycy Karin. Do tego dochodzą liczne gagi, także rysowane w tym stylu. Raz czy dwa łapałem się wręcz na tym, że zastanawiam się, czy nie czytam jakiegoś doujinshi z Wampirzycy Karin.

Podsumowując, historię tę uważam za raczej niepotrzebny wypełniacz, przeznaczony jedynie dla najbardziej zagorzałych fanów serii oraz kolekcjonerów. Zwykle przy popularnych cyklach powstaje ileś takich pozycji. Aby było jasne, miałem okazję czytać udane dodatki do Gdy zapłaczą cykady i mam szczerą nadzieję, że kolejne zapowiedziane przez Waneko mangi (a mają się ukazać co najmniej trzy) z tej serii okażą się lepsze.