Tanuki-Manga

Wydawnictwo Kotori sprawiło polskim fankom nie lada niespodziankę, publikując jedną z najpopularniejszych mang yaoi, czyli Zakochanego tyrana autorstwa Hinako Takanagi. Można nie przepadać za wyjątkowo słodką twórczością mangaczki, ale trudno zaprzeczyć, że mamy do czynienia z niemalże klasykiem gatunku.

Tetsuhiro Moringa jest studentem Wydziału Rolnictwa i co ważniejsze, asystentem cholerycznie usposobionego Souichiego Tatsumiego, w którym kocha się od pięciu lat. Niestety los bywa złośliwy i Souichi okazuje się okropnym homofobem, uważającym homoseksualistów za najgorszą możliwą zarazę. Mimo to młody doktorant toleruje obecność Morinagi, chociaż ten kiedyś otwarcie wyznał mu miłość. Cóż, czas płynie, a Morinaga ciągle wierzy, że senpai wreszcie odwzajemni jego uczucia. Nie spodziewa się, że otrzymany od znajomego podejrzany specyfik aż tak namiesza w jego życiu i doprowadzi do tego, co jeszcze wczoraj było niemożliwe…

Pierwszy tom jest zaledwie wstępem do dość długiej i chwilami zagmatwanej opowieści o rodzącym się uczuciu (przynajmniej ze strony Tatsumiego). Zakochany tyran to z pewnością jedna z najcieplejszych i najsympatyczniejszych mang yaoi, jakie powstały. Problem polega na tym, że początek wykorzystuje schemat, od którego większości osób włos jeży się na głowie – tak, drogie Panie, nie ma to jak zmuszanie ukochanej osoby do seksu wbrew jej woli, żeby pokazać, jak bardzo nam na niej zależy. Serio, to najgłupszy pomysł, jaki twórczyni komiksów o związkach męsko­‑męskich może zafundować czytelniczkom, niestety koszmarnie popularny i nagminnie wykorzystywany. Gdyby oceniać dzieło pani Takanagi tylko po pierwszym tomie, opinia byłaby miażdżąca, ponieważ powiela on to, co najgorsze w gatunku. Zresztą zauważyła to chyba także autorka, bo zamiast ckliwego happy endu mamy tu początek czegoś bardzo skomplikowanego.

Pierwszą rzeczą, jaka zwraca uwagę, jest zupełnie prawidłowa reakcja Souichiego na naganne zachowanie Morinagi, czyli wściekłość i furia. Drugą – równie prawidłowa reakcja Tetsuhiro – przeprosiny i ucieczka, będąca reakcją na żądanie senpaia. Nie, panowie zdecydowanie nie żyją długo i szczęśliwie, za co chwała mangaczce. Cóż, wiele jeszcze wody upłynie, zanim zakochany asystent przebije się przez grubą skorupę zwierzchnika, ale spokojnie, chusteczki nie będą potrzebne, chyba że ktoś bardzo łzawi, śmiejąc się. Zakochany tyran to lekki i pełen humoru romans, w którym poważne momenty są raczej wyjątkiem od reguły. Z pewnością nie jest to manga przeznaczona dla amatorek realizmu i dramatu – to bajka, wypełniona dość soczystymi scenami erotycznymi (na szczęście dalekimi od wulgarności), uroczymi przepychankami miłosnymi i polana litrami gęstego lukru. Jeżeli ktoś lubi tego typu historie, czeka go świetna zabawa, ponieważ w swojej kategorii Zakochany tyran zajmuje jedną z czołowych pozycji. Dlatego warto dać szansę bohaterom, nie zważając na trudne i kiepskie początki.

Zespół redakcyjny Kotori, chociaż działa na rynku od niedawna, podchodzi do swojej pracy profesjonalnie, dostarczając czytelnikom produkty pełnowartościowe i dopieszczone, o czym świadczą poprzednie publikacje wydawnictwa. Nie inaczej jest w przypadku Zakochanego tyrana – solidna okładka ze skrzydełkami skrywa śnieżnobiały papier dobrej jakości. Pierwszą stronę, wydrukowaną na papierze kredowym, poświęcono na kolorowy rysunek przedstawiający bohaterów. Nie zabrakło spisu treści oraz krótkiego wstępu, przybliżającego czytelnikom Morinagę i Tatsumiego. Chociaż numeracja stron jest niekompletna, poruszanie się między rozdziałami nie nastręcza większych problemów, między innymi dzięki kartkom oddzielającym kolejne części komiksu – zazwyczaj jest na nich miniatura z podobizną Souichiego. W tomiku znajdziemy także krótki odautorski dodatek pod tytułem Nasza miłość oraz posłowie pani Takanagi. Dalsze strony zajmuje stopka redakcyjna, zapowiedź tomu drugiego oraz reklama Komikslandii. Zaskoczeniem okazały się trzy białe strony kończące mangę – na forum wydawnictwa można znaleźć informację, że takie było życzenie drukarni i niestety niewiele można z tym zrobić, acz jak przytomnie zauważyła jedna z redaktorek Kotori, to dobre miejsce do zbierania autografów (można ewentualnie robić tam notatki lub rysować – co kto lubi). Druk jest wyraźny i dobrze nasycony, nie zauważyłam również żadnych poważnych błędów. Widać jedynie niekonsekwencję przy onomatopejach, czasem tłumaczonych, a czasem występujących w wersji zarówno polskiej, jak i japońskiej. Warto też wspomnieć, że w przeciwieństwie do Studia JG, które wydało dwie inne mangi Hinako Takanagi (Liberty Liberty i Croquis), Kotori nie siliło się na subtelność i zamieściło na okładce bardzo konkretny opis fabuły. Jednocześnie komiks otrzymał oznaczenie +18, jako że nie brakuje w nim mocnych scen erotycznych, a i wulgaryzmy się trafiają. Ponieważ okładkę pozbawiono zbędnych ozdobników, pozostawiając tylko to, co najważniejsze, oznaczenie jest dobrze widoczne i czytelne.

Na koniec warto poświęcić kilka słów tłumaczeniu, w tym przypadku naprawdę świetnemu. Panowie używają języka potocznego, jak trzeba, potrafią rzucić kobieciną lekkich obyczajów, a ich „słowniki” pełne są zabawnych powiedzonek, jakie codziennie słyszymy na ulicy (scena popijawy to prawdziwy majstersztyk). W dialogach czuć luz, jakby praca nad przekładem nie stanowiła większego problemu dla zespołu redakcyjnego (z tego, co wiem, w wydawnictwie Kotori o satysfakcjonujący efekt końcowy dba nie tylko tłumacz, ale też duża część redakcji), chociaż zapewne było wręcz odwrotnie. Szczerze mówiąc, jestem bardzo ciekawa, jak wypadną kolejne tomy, skoro już w pierwszym udało się osiągnąć tak wysoki poziom. Na razie pozostaje mi czekać i trzymać kciuki za Kotori, które udowodniło, że ma pojęcie o wydawaniu komiksów.