Tanuki-Manga

Ponieważ Onizuka ma posadę nauczyciela w kieszeni, pozostaje mu tylko czekanie na rozpoczęcie roku szkolnego. Skoro więc wszystko zapowiada się bardzo dobrze, to czy coś może stanąć na przeszkodzie w spotkaniu z upragnionymi długonogimi licealistkami? Owszem, czemu nie? Tak oto nasz bohater zostaje nauczycielem w gimnazjum, a jakby tego było mało, powierzono mu wychowawstwo nad niejaką „byłą 2D”. Onizuce niestraszne jest nawet to, że jego poprzednicy marnie kończyli po spotkaniu z na pozór grzecznymi uczniami. Oczywiście rzeczywistość bywa brutalna i tak jest również w tym przypadku. Jak nasz świeżo upieczony nauczyciel poradzi sobie z trudną młodzieżą? Jakie osobowości kryje w sobie klasa 3D? Jaką siłę potrafią mieć zdjęcia i fotomontaże – i dlaczego uczniowie tak nienawidzą nauczycieli?

Trzeci tomik GTO rozpoczyna wątki, które będą kontynuowane aż do zakończenia mangi, czyli nauczycielską karierę Onizuki oraz zachowanie klasy 3D, które spowodowane jest pewnymi wydarzeniami z przeszłości. W porównaniu do poprzednich dwóch tomików poziom akcji spada, jednak jest to dopiero przedsmak przyszłych wydarzeń. Od strony humorystycznej nic się nie zmieniło. Zastrzeżenia może budzić jedynie ponowne wykorzystanie przez autora motywu cresty zaparkowanej pod szkołą. Ważniejszymi postaciami pojawiającymi się w tej części historii są Yoshito Kikuchi i Kunio Murai – uczniowie z klasy Onizuki. W przyszłości obaj wielokrotnie przydadzą się naszemu bohaterowi.

Recenzowana pozycja została wydana na papierze gorszego gatunku, który z biegiem lat przyżółkł w wielu miejscach. Tomik posiada też obwolutę. Strona techniczna mangi nie powinna budzić zastrzeżeń. Jedyną dość irytującą rzeczą jest fakt, że gdy całość tekstu pisana jest kapitalikami, dość często pojawiają się w nim pojedyncze małe litery. Od strony językowej niewiele się zmieniło od czasu wydania dwóch poprzednich tomików – razi dziwny szyk zdań, błędy stylistyczne i zbyt częste używanie słów z gwary młodzieżowej. Rzeczą, która najbardziej zwróciła moją uwagę, było nazwanie pracowni komputerowej – „komputerownią”. Wydawnictwo dołączyło od siebie dziesięć dodatkowych stron przeznaczonych na reklamy i sprawy związane z prenumeratą oraz zamówieniami.