Tanuki-Manga

Ogromne szczęście Onizuki po raz kolejny daje o sobie znać, choć oczywiście nie obyło się bez pomocy kilku zaprzyjaźnionych osób. Niemniej jednak naszemu bohaterowi udaje się wyjść ze wszystkich dotychczasowych opresji, a jakby tego było mało – staje się sławny i zostaje bohaterem. Widząc, że sytuacja nieco wymyka się spod kontroli, Miyabi postanawia skorzystać z pomocy Urumi Kanzaki – dziewczyny, która również uczęszcza do klasy Onizuki, jednak z pewnych względów nie pojawia się w szkole. Plotki głoszą, że uczennica ta nie należy do normalnych osób i jest nieco kłopotliwym przypadkiem. Już niebawem przekona się o tym sam główny bohater a szkoła, w której pracuje, zadrży w posadach z powodu Urumi.

Siódmy tomik GTO zamyka wątki rozpoczęte w poprzednich częściach mangi. Jednocześnie na scenie pojawia się nowa postać, która będzie prowodyrem wydarzeń w recenzowanym tomie, jak również w kilku następnych. Jest nią wspomniana już Urumi Kanzaki. Dziewczyna ta posiada bardzo wysokie IQ i jest przykładem geniusza, który swoją wiedzą potrafi wprawić w zakłopotanie niejednego nauczyciela. Urumi budzi również strach wśród starej części grona pedagogicznego. Wszystko to za sprawą „lekcji terrorystycznych” przeprowadzanych na nauczycielach. Oczywiście dziewczę skrywa też pewien sekret z przeszłości, na ujawnienie którego przyjdzie jeszcze sporo poczekać. Specyficzny humor mangi nie uległ żadnym zmianom i wylewa się z prawie każdej strony tomiku. Niemniej jednak wyraźnie widać, że pewne pomysły (jak choćby ucieczka na motorze przed policją) zaczynają robić się bardzo wtórne.

Pod względem wydawniczym nic nie uległo zmianom. Recenzowany tomik, podobnie jak wszystkie poprzednie, posiada obwolutę i został wydrukowany na papierze gorszej jakości. Osoby odpowiedzialne za edycję nie popisały się zbytnio: polska wersja tatuażu, który Onizuka pokazuje na swoim ramieniu na stronie 26, wygląda strasznie. Tylko zwykłym lenistwem można nazwać fakt, że teksty umieszczone na pasie oraz tabliczce, które na stronie 25 trzyma główny bohater, zostały przetłumaczone, ale na dwóch kolejnych stronach pozostawiono je w oryginale. Tłumacz mógłby zdecydować się również, czy słynne motto Onizuki powinno ostatecznie brzmieć „Zostać najlepszym belfrem!!!” czy „Najlepszy nauczyciel” (choć mam nieodparte wrażenie, że w poprzednich tomach brzmiało ono jeszcze inaczej). Wygląda to naprawdę dziwnie, zwłaszcza że oba teksty widnieją obok siebie na stronach 26 i 27, co bardzo rzuca się w oczy. Dwa spore dymki na stronie 101 zostały zupełnie nieprzetłumaczone, dzięki czemu czytelnicy mogą podziwiać całą masę różnych znaczków kanji. Jakby tego było mało, ani tłumacz, ani polski wydawca nie umieścili ani jednego słowa wyjaśnienia, które mogłoby rozwiać wątpliwości w kwestii tego zabiegu. Wpadka czy celowe zamierzenie? Tego nie wiadomo. Standardowe nadużywanie gwary młodzieżowej, dziwnych konstrukcji zdań oraz literówki (jak choćby „Akcje natynauczycielskie” zamiast „antynauczycielskie” ze strony 98) wyglądają przy tym naprawdę niepozornie. Polski wydawca umieścił od siebie jedynie trzy dodatkowe strony, które poświęcił na sprawy związane z zamawianiem wydawanych przez niego tytułów.