Tanuki-Manga

Niech nie zwiodą czytelnika loczki i plisowana spódniczka – damy z okładki to twarde sztuki, szpicrutka i bacik w ich rękach nie są dla ozdoby! Ayame porywa zebrany na festynie tłum eleganckim przejazdem przez tor przeszkód na swoim wspaniałym wierzchowcu Super Royal. To nic, że jak zwykle nie mieści się w wyznaczonym czasie i zostaje zdyskwalifikowana… Tamako z kolei skutecznie motywuje swoją drużynę ludzi pociągowych do wyrównanej walki z gigantycznym koniem w wyścigu ban’ei. Przemilczmy, że dopiero wizja łapówki w gotówce jest w stanie ich zmobilizować.

Festyn przebiega nadzwyczaj sprawnie, w końcu wszyscy uczniowie dali z siebie wszystko w trakcie przygotowań. Nieobecność Hachikena nie krzyżuje też planów klubu jeździeckiego – chłopak skrzętnie notował wszystkie punkty programu, więc pozostali członkowie klubu na ich podstawie realizują swoją część bez żadnego poślizgu, za co później Yugo dostaje gorące podziękowania.

Sam bohater zaś, jak można było się spodziewać, wreszcie spotyka się z rodzicami i nie jest to miłe rodzinne spotkanie. Ojciec bardzo wyraźnie mówi mu, że to, co robi, jest kompletnie pozbawione sensu, nie wnosi żadnej wartości w przyszłe życie zawodowe. Nie jest jednak zdeterminowany na tyle, żeby zabrać syna z powrotem na Hokkaido i Hachiken wraca do szkoły w minorowym nastroju.

Sezon rozgrywek baseballowych nadal jest w toku, więc drużyna z Ezono krótko po festynie jedzie na mecz do Sapporo, a wszyscy pozostali w szkole mocno trzymają kciuki za Komabę. Rozgrywki sportowe zaprzątają uczniom głowy również w trakcie nauki, ale na szczęście podczas zajęć praktycznych udaje im się oglądać mecze razem z nauczycielami, którzy kibicują swoim młodym sportowcom równie mocno jak ich rówieśnicy.

Tym razem w tomiku zmieściło się całkiem sporo dodatkowych krótkich komiksów: o rodzinie Hachikenów, o standardowym wyposażeniu kieszeni uczniów technologii żywienia, o życiowej szansie Nishikawy. Warstwa techniczna wydania w zasadzie jest bez zarzutu – poza w paru miejscach dość wyraźnie widocznymi skutkami przyciętych kadrów. Najbardziej ucierpiał dymek z tekstem na stronie 39., któremu urżnęło kawałki pierwszych liter wersów.