Tanuki-Manga

Niewielkie miasteczko nad morzem jest całym światem dla Koume Sato, czternastoletniej uczennicy miejscowego gimnazjum. Jak przystało na nastolatkę, dziewczyna zadurzyła się w koledze ze starszej klasy, Misakim. To nie jest wstęp do sztampowego szkolnego romansidła. Senpai ma zdecydowanie mniej poważne plany i przy pierwszej okazji wykorzystuje oralnie niedoświadczoną Sato. Romantyczne rojenia dziewczyny rozwiewają się ostatecznie, gdy okazuje się, że Misaki nie jest zainteresowany związkiem, a jedynie od czasu do czasu jej ciałem. Upokorzona Koume postanawia się zemścić z pomocą rówieśnika, Keisukego Isobe.

Zacznijmy od żelaznej logiki, zgodnie z którą uprawianie seksu z jednym chłopakiem ma sprawić, by drugi z powrotem zainteresował się dziewczyną i stwierdził, że jednak mu na niej zależy. Nie, Koume nie afiszuje się ze swoją intymną relacją z Keisuke, więc w zasadzie nikt oficjalnie o tym nie wie (niektórzy mogą się jedynie domyślać). Z drugiej strony można stwierdzić, że częste i namiętne kontakty seksualne z kolegą miały na celu podniesienie samooceny dziewczyny. Choć w innych aspektach swojego życia Koume nie wydaje się mieć zbyt zdecydowanego charakteru, to w relacji z Isobe ma w sobie dużo z manipulatorki. Sama nie chcąc się angażować, sprowadza chłopaka do roli żywej zabawki erotycznej, która ma spełniać jej wymagania. Komiks jest bardzo lakoniczny, jeśli chodzi o artykułowanie uczuć bohaterów, wszelkie emocje i myśli są przekazane raczej w postaci mimiki i gestów. Widać, jak z czasem stosunek Koume do Keisukego się zmienia, a pozorny dystans między bohaterami zaczyna się skracać. Do czasu. Gdy Koume okazuje zazdrość z powodu karty SD ze zdjęciami tajemniczej dziewczyny, chłopak traci nią zainteresowanie.

Biorąc pod uwagę, że fabuła zamknięta jest w zaledwie dwóch tomach, nie ma tu pola do popisu dla zbyt wielu postaci. Autor skupił się na sylwetkach Koume i Isobe. Dziewczyna niczym się nie wyróżnia na tle swoich rówieśniczek. Nie jest ani specjalnie ładna, ani mądra, jak każda nastolatka chce być uważana za „fajną”, ale tak po prawdzie nie ma żadnych zainteresowań. Choć możemy obserwować rozwój jej uczuć, tak naprawdę nie wiemy, jaka jest, co lubi, jakie są jej marzenia. Wszystkie informacje, jakie otrzymujemy na jej temat, sprawiają, że jest postacią na swój sposób uniwersalną. Keisuke natomiast żyje w cieniu tragicznej śmierci brata. Rodzice w związku z wykonywaną pracą są nieobecni tak w domu, jak i w życiu syna. Chłopak, pozostawiony sam sobie, obwinia się o samobójstwo brata, mimo że nie jest w żaden sposób za nie odpowiedzialny. Stara się utrzymać jedyną cząstkę pozostałą po nim – blog poświęcony tematyce mang i anime. Jednak strata brata jest ciągłym źródłem koszmarów Isobe. Trudno stwierdzić czy niezdrowa relacja z Sato ma bezpośredni wpływ na pogarszanie się jego stanu psychicznego, ale widoczna jest negatywna zmiana, jaka zachodzi w nim na przestrzeni kolejnych rozdziałów.

Spośród postaci drugoplanowych warci wspomnienia są Keiko Kobayashi – koleżanka Koume, oraz Shota Kashima – wschodząca gwiazda drużyny baseballowej. Postać Kashimy jest o tyle istotna, że chłopak wydaje się zainteresowany Koume (znają się od lat dziecięcych) i doprowadza do konfrontacji z Isobe, aby wyjaśnić istotę relacji głównych bohaterów. Nawet po szeregu niefortunnych dla niego wydarzeń nie traci zainteresowania zagubioną dziewczyną.

Istotnym elementem całej historii jest oczywiście łącząca dwójkę głównych bohaterów miłość fizyczna. Jest to poniekąd kwestia kontrowersyjna, gdyż obydwoje mają zaledwie po czternaście lat, należy jednak zaznaczyć, że w Japonii jest to minimalny wiek umożliwiający legalne podjęcie czynności seksualnych, co niekoniecznie pokrywa się z prawem polskim. Sceny nie są subtelne, nie mamy jedynie kadrów z połączonymi dłońmi bohaterów i zbliżeniem na twarze. Nie, za każdym razem widzimy pełny, zróżnicowany akt, który nie został odrealniony w swoim przebiegu, w przeciwieństwie do obrazów znanych z popularnych hentai.

Strona graficzna jest zdecydowanie najmocniejszą stroną omawianego tytułu. Inio Asano wyróżnia się semirealistycznym stylem rysunku. Projekty postaci nie są wyszukane, ale właśnie dzięki temu historia zyskuje na realności. Proporcje i anatomia postaci ludzkich, choć ulegają uproszczeniu, nie ocierają się o karykaturę i nie są skrajnie wyidealizowane. Widoczne jest to zwłaszcza w scenach, gdzie bohaterowie są nadzy. Choć seksu w tym komiksie nie brakuje, to w niczym nie przypomina on typowego japońskiego hentai, gdzie cechy płciowe są niekiedy skrajnie przerysowane. Ciała bohaterów i wszelkie ich atrybuty są adekwatne do ich wieku. Autor zadbał też o to, by czasem zmieniali fryzury czy ubrania. Tła zostały odwzorowane z dużą dokładnością i w końcu można pożegnać się z tak częstym w mangach odczuciem, że postaci znajdują się w próżni. Wszystkie zabiegi graficzne dodają przedstawionej historii wiarygodności.

Dziewczyna znad morza nie jest pozycją ani łatwą, ani przyjemną w odbiorze. Mówi dużo o dojrzewaniu, samotności, pozornym zaspokajaniu potrzeb ciała i patologicznym braku bliskości emocjonalnej. Przedstawione tutaj zachowanie nastolatków skłania, by się zastanawiać, czy rzeczywiście jesteśmy wyłącznie zwierzętami, które dążą do prokreacji i zaspokojenia najniższych potrzeb, czy jednak jest w nas coś więcej. Choć sama forma opowiedzenia tej historii może wydać się kontrowersyjna, to jej całościowy przekaz zmusza odbiorcę do przemyślenia trudnych tematów. Trudno jest mi z czystym sumieniem polecić ten komiks jako lekturę obowiązkową, jednakże uważam, że należy uznać go za ciekawe studium przypadku.