Tanuki-Manga

Polityczne przepychanki między poszukiwaczami przygód a Tuziemcami sprawiają, że rokowania idą jak krew z nosa, ponieważ żadna ze stron nie ma zamiaru wykazać inicjatywy, a tymczasem zagrożenie ze strony goblinów narasta. Samowolna decyzja księżniczki Lenessii o udaniu się do Akihabary i wybłaganiu pomocy przełamuje jednak impas, a poszukiwacze przygód, zauroczeni aparycją możnej pani, masowo ruszają z odsieczą, nie chcąc nic w zamian.

Tymczasem Seta i jego broniące tuziemskiego zamku koleżanki napotykają dużo trudniejszy problem. Sojiro staje do pojedynku z bytem, który wykracza poza definicje zarówno poszukiwacza przygód, jak i NPC. Zagrożenie, jakie niesie ze sobą tajemnicze monstrum o wyglądzie kobiety, okazuje się zbyt poważne, by je zignorować, a ponadto za jego powstaniem stoi tajemniczy osobnik o usposobieniu szalonego naukowca. Takie połączenie nie wróży nic dobrego i wyznaczy bieg fabuły przez najbliższe trzy tomy.

Pierwszym, co przykuwa uwagę w dziesiątym tomie Log Horizon: West Wind Brigade, są kolorowe strony na początku mangi. Wydrukowano je na nienaturalnie wręcz grubym papierze, trudno mi określić jego gramaturę, ale sprawia wrażenie sklejonych dwóch normalnych stron, może być to więc nawet 160g/m2, albo i więcej, gdyż sztywnością niewiele odbiega od okładki.

Muszę pochwalić drukarnię (niestety, Studio JG nie podaje, kto drukuje ich mangi), chociaż niekiedy można odnieść wrażenie, że tusz się rozmywa. Niemniej, biorąc pod uwagę, ile różnorodnych i skomplikowanych rastrów stosuje Koyumi na jednej stronie, ogólna jakość druku jest dobra. Niestety, ma to też pewne wady, gdyż głęboka czerń potrafi prześwitywać przez kartkę. Nieco to przeszkadza w czytaniu i w niektórych miejscach sprawia wrażenie, że ilustracje są mało wyraźne albo rozmazane.

Dodatków w tym tomie jest niewiele – jedynie ilustracja z podziękowaniami na przedostatniej stronie. Cieszy za to omake przedstawiające idealny rozkład dnia księżniczki Lenessii. Bardzo lubię takie smaczki, ogólnie zaś styl okładek i obwolut mangi jest ciekawy – gdyby ktoś wcześniej nie zauważył, do szóstego tomu obwoluta była „na serio” i ukazywała bohaterów w trakcie boju, pod spodem zaś widniały scenki z codziennego życia, gdzie postaci w tych samych pozach były inaczej ubrane i zajęte czymś innym. Niemniej od tomu siódmego tendencja ulega zmianie i na okładce znajduje się zupełnie inna grafika niż na obwolucie.