Tanuki-Manga

Tom piąty Yami no Matsuei mangaczka rozpoczyna mocnym uderzeniem. Nie, nie powiem, o co mi chodzi, to zepsułoby niespodziankę, ale przypuszczam, że większość wielbicielek yaoi powitała pierwszą stronę właściwej historii z niekłamaną radością. No i cóż z tego, chciałoby się powiedzieć, bo na tym początkowym uderzeniu się kończy. Dalszy ciąg mangi jest raczej średni i nie powoduje, przynajmniej u mnie, szybszego bicia serca ani nie skłania do głębszych refleksji.

Tym razem bogowie śmierci udają się do rezydencji Hrabiego na herbatę z okazji O­‑hanami, czyli uroczystego podziwiania kwiatów wiśni. Hrabia chwali się, że pisze książkę, co jest w sumie stwierdzeniem na wyrost, bowiem książka ta ma taką właściwość, iż pisze się sama, wystarczy tylko wymyślić postaci i ogólny zarys fabuły. A co ma owe dzieło wspólnego z naszymi shinigami? Otóż Tsuzuki nie byłby Tsuzukim, gdyby nie wpakował się w jakieś kłopoty – zostaje mianowicie wciągnięty do środka książki i ląduje w świecie alternatywnym, gdzie spotyka ludzi niezwykle podobnych do tych mu znanych. Pomijając początkowe kłopoty z wpasowaniem się w realia książki oraz spotkaniem swojego alter ego, Asato uświadamia sobie w końcu, że ma poważniejszy problem – jak wrócić do własnego świata?

Jak już wspominałam wcześniej, w tym tomiku właściwie nic się nie dzieje. Skupia się on bowiem na skomplikowanych i mocno udramatyzowanych relacjach i uczuciach pomiędzy Tsuzukim a Tatsumim, pokazanych wprost lub poprzez metaforę świata alternatywnego. Yoko Matsushita stosuje większość chwytów znanych z mang shoujo. Pojawiają się szorstkie słowa wypowiedziane z kamienną twarzą, rozszerzone w szoku oczy, obrażanie się i ucieczki z płaczem, ciepłe spojrzenia i Wyznania Prawdy^TM, a słowa: „Pragnę, abyś był/a najszczęśliwszy/a w świecie…” przewijają się przez cały tomik, od samego początku do końca. Jest to jednak tom przełomowy – od tego momentu, jak oznajmia nam pani Matsushita pod koniec, Tatsumi staje się jedną z głównych postaci.

Jeśli chodzi o inne rzeczy warte wspomnienia, to tym razem na okładce pojawia się Tatsumi, obdarzony niestety przez mangaczkę lekkim zezem rozbieżnym. W ramkach jak zwykle jest strasznie dużo niczego, w ostatnich dwóch dowiadujemy się jednak co nieco o drama CD i seiyuu w nim występujących. W tym tomie dodatków od autorki nie ma żadnych, z wyjątkiem jednego rysunku przedstawiającego Tsuzukiego i Tatsumiego, dołączona została też jedna strona rysunków fanowskich.