Tanuki-Manga

Po rzuceniu okiem na okładkę dziewiątego tomu Yami no Matsuei w głowie niżej podpisanej recenzentki pojawiła się myśl z gatunku tych prostych i niezbyt wyszukanych: „Nie no, ładne, ale co to za dwa diabły?”. Jeśli i Ty, Drogi Czytelniku, pomyślałeś coś podobnego, zmuszona jestem Cię rozczarować – aby dowiedzieć się, kto to, będziesz musiał trochę poczekać.

„Dlaczego?!”, powinien w tej chwili dramatycznie zakrzyknąć rozczarowany i wiercący się niecierpliwie czytelnik. Spokojnie. Rozwiązanie tej straszliwej metafizycznej zagadki jest proste i właściwie łatwe do przewidzenia – Youko Matsushita, jak to ma w zwyczaju, na początku serwuje nam banalną i bzdurną historyjkę, którą można łatwo określić w kilku słowach: strata papieru i tuszu. Znudzony Hrabia postanawia urządzić przyjęcie z okazji otwarcia nowego pałacu. Oczywiście zaproszeni są wszyscy dobrze nam znani bohaterowie, przy okazji poznajemy też kilka nowych osób. Na przyjęciu zdarza się jednak nieszczęście – ginie maska, którą Hrabia zawsze nosi na twarzy. Ale nie ma strachu! – na sali jest przecież były glina Terazuma oraz dwie funkcjonariuszki Sekcji Porządku Publicznego. Rozpoczyna się śledztwo… Tym samym jedna trzecia tomiku jest, bo jest, chociaż równie dobrze mogłoby jej nie być. Jedyna rzecz, która delikatnie popiskuje, że być może jest ważna dla przyszłych wydarzeń, to minimalne uchylenie rąbka tajemnicy, dotyczącej tego, kim jest Hrabia i jaki ma stosunek do Tsuzukiego. Pozwolę sobie jednak wyrazić wątpliwość, czy przy urwaniu historii na jedenastym tomie naprawdę ma to jakąś istotną wartość.

W drugiej części tomu wyjaśnia się zagadka dwóch osobników płci męskiej z okładki – są to Tengu, strażnicy Wielkich Wrót prowadzących do Świata Iluzji. Pojawiają się, gdyż Hisoka postanawia zdobyć własnego shikigami. Sama wyprawa przypomina nieco wizytę Alicji w Krainie Czarów w wersji Matsushity – pełno dziwnych, bardziej lub mniej niebezpiecznych i tajemniczych postaci, delirycznych wizji i traumatycznych wspomnień z przeszłości Kurosakiego. Pomimo wplecionej przeze mnie do ostatniego zdania malutkiej nutki ironii muszę stwierdzić, że sama historia zapowiada się całkiem ciekawie, tym bardziej, że jednocześnie rozpoczyna się drugi wątek, mający prawdopodobnie bezpośredni związek z Hisoką – Watari i Tatsumi dostają zlecenie poprowadzenia śledztwa w sprawie rodziny Kurosaki.

Po przewróceniu ostatniej kartki nasunęły mi się na myśl dwa wnioski. Po pierwsze, że Tatsumi z tajemniczej, dzierżącej dużą władzę i dość bezwzględnej szarej eminencji Sekcji stał się postacią pełniącą rolę prawie wyłącznie komediową, co uważam za kolejną (po tym, co zrobiła z Murakim w ostatnim tomiku) wpadkę Matsushity w sferze rozwoju charakteru bohaterów. Wniosek drugi: koniec tomiku zieje pustką. Fanarty oczywiście są, ale jeśli chodzi o jakikolwiek dodatek od mangaczki, to w dalszym ciągu bieda, aż piszczy. W ramkowych wynurzeniach autorki dostrzec można jednak promyczek nadziei – zapowiada ona bowiem, że do przyszłego tomiku dołączy komplet szkiców każdego z shikigami Tsuzukiego, co dla fanów Yami no Matsuei może być interesującą ciekawostką. No, zobaczymy: trzymamy za słowo, pani Matsushito.