Tanuki-Manga

Aniołowie zbrodni to jednak strasznie nierówna seria… Pierwszy tom mnie odrzucił, drugi zachwycił, a trzeci pozostawia dość obojętnym. Całość przypomina więc przysłowiowe pudełko czekoladek; człowiek nigdy nie ma pewności, na co w poszczególnym tomiku trafi. Tak więc mieliśmy psychopatycznego zabójcę, potem zwariowanego psychoterapeutę, a wreszcie także rozchwianego psychicznie grabarza, który zajmował się pochówkiem ofiar. A kto będzie „potworem tygodnia” tego tomiku? Sadystyczna strażniczka więzienna!

Tak… Bez wdawania się we wrażliwe szczegóły fabularne mogę o najnowszej części historii powiedzieć tylko tyle, że Zack i Rachel mają okazję zapoznać się z nową i elektryzującą, przedstawioną wyżej negatywną bohaterką, oraz podjąć próbę przedarcia się przez jej plac zabaw. Tym razem tomik obejmuje niewielką tylko część zmagań, gdyż ci bardziej pozytywni bohaterowie mają z pokonaniem aktualnych przeszkód spore trudności. W pakiecie dostajemy też przekomarzanie się między Zabójczą Mumią a Dziewczynką z Problemem Egzystencjalnym. Choć nie wiedzieć czemu ich wzajemne relacje w tym akurat tomie wydawały się mi jakieś takie mdłe. Rachel wróciła też do swojej starej maniery powtarzania raz po raz, że Zack ma ją zabić, i odzywania się pojedynczymi słowami. Stało się to swoją drogą na tyle monotonne, że dziewczynie zwrócił na to uwagę nawet sam Zack.

Pod względem jakości wydania polskiego, a także jakości samej mangi żadnych większych zmian nie stwierdziłem. Tłumaczenie jest dobre i w sumie tytuł ratują przede wszystkim barwne i soczyste teksty Zacka. Nie dopatrzyłem się w tekście żadnych błędów, a czcionka używana do zapisu wypowiedzi Zacka, choć nietypowa, jest jak najbardziej czytelna i nie nastręcza żadnych trudności. Pasuje też zresztą do jego postaci. Na obwolucie pysznią się tym razem wszyscy główni bohaterowie tego tomiku. Pod obwolutą, też tradycyjnie, mamy kilka dodatkowych, humorystycznych pasków. Natomiast kreska mangi jaka była, taka jest. Skupiająca się na bohaterach, skąpiąca szczegółów tła, którego zresztą często nie ma, i jakaś taka niemangowa. Ma swój indywidualny urok i potrafi się spodobać.

Nie ukrywam, że miałem wobec trzeciego tomiku Aniołów zbrodni całkiem spore oczekiwania. Nadspodziewanie dobry tom drugi zaostrzył mój apetyt, mamiąc obietnicami akcji i pogłębienia relacji między bohaterami… Rzeczywistości jednak okazała się dość przaśna. Nie zrozumcie mnie jednak źle. Nie twierdzę, że ta część jest zła. Bo nie jest. Fabuła idzie swoim torem, ale tej odsłonie bliżej jednak do marnej „jedynki” niż świetnej „dwójki”. Powiela też stare grzeszki, jak choćby motyw Rachel, która niejako „z powietrza” opracowuje nowe sposoby na wyjście z opresji. To, czy te sposoby mają jakieś podparcie w prawach fizyki, stoi, w mojej ocenie, pod sporym znakiem zapytania, ale niejaki MacGyver byłby pewnie z dziewczyny dumny. A jak będzie wyglądać fabuła w kolejnych tomach? Cóż, to się zobaczy… Jednak jeśli lektura dotychczasowych epizodów sprawiała wam przyjemność, to śmiało sięgnijcie po tom trzeci. Zawodu wam raczej nie sprawi. Co najwyżej ostudzi entuzjazm.