Tanuki-Manga

I oto przed nami, drodzy czytelnicy, czwarty tomik Aniołów zbrodni, a w nim dalsze zmagania z piętrem zajętym przez chichoczącą sadystkę. Prywatnie przestałem już za bardzo liczyć na konfrontację równie ciekawą jak ta z nieśmiałym chłopaczyną lubiącym grzebać w piasku, ale w gruncie rzeczy jest trochę lepiej niż poprzednio.

Po porażeniu prądem i podtruciu gazem, które stały się udziałem bohaterów w poprzednim tomiku, Rachel i Zack postanawiają zrobić sobie małą przerwę. Związana z tym drzemka daje czytelnikowi okazję do poznania kilku szczegółów z przeszłości maniakalnego mordercy. Ale to nie jedyna furtka do przeszłości, która otwiera się w tym tomie. Bohaterowie nadal zmagają się z Cathy, co zapewne potrwa jeszcze ze dwa tomy, ale ta część opowieści jest zdecydowanie bardziej refleksyjna i skupiona na emocjach niż poprzednie. Wolałbym nie wdawać się tu w spoilerujące szczegóły, których część można zresztą znaleźć w streszczeniu z tyłu obwoluty (szczerze mówiąc, zalecam go nie czytać). Dość rzec, że Zack ujawnia tu nieco głębsze uczucia niż zwykle, zdecydowanie mniej klnie, zaś całość jest dużo bardziej poważna niż dotychczas.

Jakościowo mamy do czynienia z tym samym co dotychczas poziomem. Sam tekst, którego zresztą było tym razem chyba mniej niż zwykle, został przetłumaczony płynnie i nie udało się mi wypatrzyć żadnych błędów czy literówek. Ze względu na klimat tego tomiku praktycznie brak tu przejawów czarnego czy sytuacyjnego humoru, ale to już oczywiście w żadnym razie nie wina tłumacza. Refleksyjno­‑smutnawy klimat podkreśla nawet obwoluta, przedstawiająca mocno nacechowany emocjonalnie kadr żywcem wzięty z mangi, utrzymany w interesującej skądinąd palecie kolorystycznej. Nie powiem, chętnie strzeliłbym sobie coś takiego w formie plakatu na ścianie… Pod obwolutą tradycyjnie zamieszczono kilka bonusowych humorystycznych pasków, które warto przeczytać dopiero po lekturze mangi. Dostajemy też kolejne fragmenty przemyśleń autora oryginalnej gry na temat Cathy i fabuły najnowszego tomiku. Czyta się to miło i poszerza nieco odbiór opowieści.

Cóż więc mogę na koniec rzec… Ci, którzy Aniołów zbrodni polubili, kupią ten tomik bez oglądania się na moje pochwały bądź marudzenie. A ci, których dotychczasowe części nie przekonały, po ewentualnej lekturze tego tomu zdania raczej nie zmienią. Seria utrzymuje dotychczasowy, dość średni poziom i konsekwentnie się tego trzyma. Historia rozwija się bardzo powoli, czytelnik nadal nie ma pojęcia, o co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi, a główni bohaterowie starają się utorować sobie drogę przez kolejnych świrów. Manga utrzymuje się od początku w zbliżonym klimacie, kreska jest niewyraźna, dość odrealniona i w żadnym razie nie kipiąca szczegółami. W tym tomiku szczególnie przypomina oniryczne wizje jakiegoś wariata. W gruncie rzeczy zdążyłem to wszystko nawet polubić i z umiarkowanym, ale jednak zaciekawieniem czekam na więcej. Mam tylko nadzieję, że nie okaże się, że za całą intrygą stoi jakiś cyborg­‑misiek albo szalony reżyser, który wpadł na pomysł makabrycznego reality show…