Tanuki-Manga

Ósmy tomik Aniołów zbrodni kontynuuje tendencję zapoczątkowaną w siódmym. Mówiąc wprost, fabuła zbyt wielkich postępów tutaj nie czyni. Srodze zawiedzie się więc ten, kto liczył, że podczas procesu Rachel doktorek wygada się i zdradzi przeszłość małej Miss Promiennego Uśmiechu. Dla nikogo też pewnie nie będzie zaskoczeniem wyrok, który w sprawie Rachel ogłasza pastor Gray.

Jak można się po powyższym domyśleć, „czasowo”, jeśli miałbym zgadywać, wydarzenia z tego tomiku posuwają fabułę pewnie o jakąś… godzinę? Może półtorej. No bo ileż może potrwać stwierdzenie, że Rachel jest wiedźmą, potem próby usmażenia dziewczęcia, a wreszcie krótka konfrontacja z pastorem i lekcja szydełkowania na rozciętym brzuchu Zacka. Tak, bez wdawania się w szczegóły, wygląda mniej więcej pierwsza połowa mangi. A gdy wreszcie zaczyna się robić ciekawie, to… widz dostaje po łbie długą retrospekcją poświęconą Zackowi i pokazującą, co się działo z chłopakiem, gdy zarżnął już swoich „rodziców zastępczych”. Nie wiem, jak odbiorą to inni czytelnicy, ale nie ukrywam, że wynudziłem się przy tym tomiku niemożebnie. Zaś nowe religijne objawienia Rachel weszły na tak wysoką orbitę, że nie wiedziałem, czy śmiać się, czy może płakać.

To spowolnienie wydarzeń ma jednak tę jedną zaletę, że same kadry i ogólny charakter graficzny mangi zyskały pod względem technicznym. Ilustracje, szczególnie te poświęcone rozprawie z Grayem, obfitują w szczegóły i to zarówno jeśli chodzi o tła, jak i o mimikę postaci. Na tej ostatniej szczególnie zyskuje Rachel, która wydaje się nadspodziewanie, jak na siebie, żywa. Śpieszę też donieść, że bez zmian pozostaje jakość polskiego wydania. Na obwolucie mamy tym razem małego Zacka, w środku ponownie dostajemy kilka kolorowych stron, a pod obwolutą kryją się bonusowe, w domyśle zabawne paski. Z tyłu raptem jedna strona wywiadu z autorem gry i peany pochwalne na temat mangowej adaptacji tejże. Tłumaczenie niczym szczególnym się nie wyróżnia. Jest poprawne i to w zasadzie wszystko, co można o nim powiedzieć.

Jak więc widać, Aniołowie zbrodni popadli w stan pewnej nijakości. Bohaterowie trafili wreszcie na B1, ale na razie nic szczególnego z tego nie wynika. Rachel znalazła sobie nowy obiekt westchnień, ale czytelnik jak mało o niej wiedział, tak dalej niemal nic nie wie. Do końca zostały, zdaje się, jeszcze dwa tomy, więc pewnie kolejny uchyli wreszcie rąbka tajemnicy. Czy zrekompensuje te dwa słabsze tomiki? Czas pokaże.