Tanuki-Manga

Marron Kusakabe, szesnastoletnia japońska uczennica. Pasjonatka gimnastyki artystycznej. Otwarta, towarzyska dziewczyna, otoczona niewielkim gronem przyjaciół. Samotnie mieszkająca córka rozwiedzionych rodziców. Czy można dostrzec w niej coś dziwnego? Cóż, na pewno nie… Przynajmniej do nadejścia zmierzchu. Dziewczyna prowadzi bowiem podwójne życie. Za dnia zwyczajna, nastoletnia obywatelka Kraju Kwitnącej Wiśni, w nocy zaś tytułowa Kaito Jeanne, światowej sławy złodziejka drogocennych obrazów, dokonująca możliwie najzuchwalszych, spektakularnych kradzieży, i raz po raz uciekająca stróżom prawa dzięki swojemu niemałemu talentowi gimnastycznemu oraz urokowi osobistemu, którym wręcz hipnotyzuje nieudolnych policjantów. Jak to często w takich wypadkach bywa, bohaterka nie może również obejść się bez magicznych mocy. Tym razem jednak jej źródłem nie są światy równoległe, ingerencje fantastycznych panteonów czy energia kosmiczna, a chrześcijański Bóg we własnej osobie. Bóg, który wyznaczył Marron rolę swojej wysłanniczki w odwiecznych zmaganiach z Szatanem. Jej zadaniem jest zwalczanie demonów, które poprzez obrazy starają się zawładnąć duszami ludzi. Jak nietrudno się domyślić, wszystko idzie jak z płatka do czasu, gdy na horyzoncie pojawi się mężczyzna. Chiyaki, bo tak ma na imię, jest nowym uczniem w klasie Marron. Dziwnym trafem jego przybycie zbiega się w czasie z pierwszym spotkaniem z nowym przeciwnikiem Kaito Jeanne – obdarzonym magiczną mocą Kaito Sindbadem.

Zarys fabuły brzmi dość osobliwie, prawda? Niestety, specyficzny klimat tej mangi, powstały w wyniku wymieszania mistyki chrześcijańskiej z kulturą Japonii, nie wszystkim musi przypaść do gustu. Inną wadą fabuły jest przesadny dramatyzm niektórych scen, powodujący u czytelnika, z pewnością wbrew zamierzeniom, napady śmiechu. Z drugiej jednak strony, historia opowiedziana przez Arinę Tanemurę jest zarówno spójna, jak i dynamiczna, a także obfituje w liczne, nierzadko zaskakujące zwroty akcji. Zaś ten sam dramatyzm, który w jednych miejscach jest przesadnie eksponowany, w innych potrafi świetnie trzymać w napięciu i faktycznie wzruszać.

Mocnym punktem Kamikaze Kaito Jeanne są niewątpliwie postacie, których plejada nie ogranicza się do samych tylko Marron i Chiyakiego Nagoyi. Do bohaterów pierwszoplanowych zaliczyć należy także anielicę Fynn Fish, będącą towarzyszką Kaito Jeanne, i czarnoskrzydłego anioła Acces Time’a, asystenta Kaito Sindbada. Spośród postaci drugoplanowych najistotniejsze role odgrywają Miyako Toudaiji, córka oficera policji i najlepsza przyjaciółka Marron, Yamato Minazuki, przewodniczący klasy Marron oraz Noyn, podstępny i zły, acz w gruncie rzeczy dość sympatyczny demon. Na szczególną uwagę zasługuje gęstość relacji między bohaterami, dodatkowo zespalających całość, nie ukrywajmy, miejscami aż nazbyt pogmatwanej historii.

Również kreska Kamikaze Kaito Jeanne budzi bardzo pozytywne odczucia. Autorka nie ustrzegła się co prawda podczas projektowania postaci błędów anatomicznych różnego stopnia, lecz w znacznej mierze zrekompensowała to bogactwem i szczegółowością strojów i wnętrz, oraz dużą liczbą zamieszczonych w każdym z siedmiu tomów starannie wykonanych, bardzo ładnych czarno­‑białych artów.

Pytanie brzmi, komu można Kamikaze Kaito Jeanne polecić. Ja sam, przyznaję się, sięgnąłem po ten tytuł trochę z przypadku, trochę z nudów. Początkowo spodziewałem się, że zrezygnuję z czytania najpóźniej po drugim lub trzecim tomie. W efekcie nie dość, że przeczytałem wszystkie siedem, to jeszcze podjąłem się napisania recenzji całej mangi. Z pewnością jest to pozycja warta uwagi każdego miłośnika gatunku mahou shoujo, a także po prostu shoujo, jak również tych osób, które szukają historii dość nietypowej, może niezbyt głębokiej, ale wciągającej, a do tego dobrze narysowanej.