Tanuki-Manga

Egzaminy mogą sprawić problem każdemu. Zdarzają się jednak jednostki wybitne, które nie powinny martwić się o tego rodzaju drobnostki i taką osobą wydaje się być Haruhi. Niestety tym razem nasza bohaterka przez własne zaniedbanie spadła na trzecie miejsce w rankingu klas pierwszych. Mogłoby się wydawać, że nie jest to nic strasznego, lecz aby wciąż otrzymywać stypendium Liceum Ouran, Haruhi musi powrócić na pierwsze miejsce po zaliczeniu egzaminu poprawkowego. Pozostali członkowie Klubu Hostów postanawiają pomóc koleżance, jednak dziewczyna odrzuca ich propozycje i na swoją korepetytorkę wybiera wiceprzewodniczącą klasy drugiej „A”, Ayame Jouno’uchi. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie pewien fakt — Ayame żywi urazę do Tamakiego. Czym jest to spowodowane? Podczas tegorocznych wakacji Haruhi postanowiła dorobić trochę, pracując w pensjonacie położonym w Karuizawie. Tamaki, który nie wiedział zupełnie nic o tym fakcie, tradycyjnie już narobił zamieszania i tak oto męska część klubu znalazła się we wspomnianym miejscu. Jest to dopiero początek całej masy wydarzeń, do których wliczają się turniej o zajęcie jedynego wolnego pokoju oraz spotkanie z kolegą Haruhi z czasów gimnazjalnych, które wywoła u pewnych osób napływ negatywnych emocji. Pewnego dnia do Klubu Hostów zawitała mała, trzyletnia dziewczynka i chwilę później rzuciła się na Tamakiego, nazywając go swoim „braciszkiem”. Koniec końców okazało się, że jest to Kirimi Nekozawa, która od czasu do czasu spaceruje po budynku Liceum Ouran w poszukiwaniu swojego starszego brata, Umehito. Ponieważ zna go tylko z portretu, na którym chłopak nie nosi czarnej peruki i płaszcza, pomyliła go z Tamakim. Jakby tego było mało, mroczny styl bycia Umehito powoduje, że Kirimi boi się swojego prawdziwego brata. Klub Hostów postanawia pomóc w naprawie więzi pomiędzy rodzeństwem i w wprowadza w życie pewien plan. Na czym on polega?

Podczas czytania pierwszych czterech rozdziałów tomiku, w oczy rzuca się fakt, że koncentrują się one w dużej mierze na relacjach pomiędzy bohaterami. Autorka co prawda nie zrezygnowała całkowicie z elementów komediowych i co jakiś czas czytelnicy będą mogli zaśmiać się podczas czytania. Przykładem czegoś takiego jest choćby motyw poszukiwania pluszowego misia Tamakiego i dywagacje na temat ewentualnego porwania lub ucieczki zabawki. Natomiast piąty rozdział jest historyjką z typowym dla Ourana humorem. Z lektury tomiku powinni być zadowoleni przede wszystkim fani bliźniaków Hitachiin: rozdziały opowiadające o wypadzie do Karuizawy są praktycznie całkowicie poświęcone ich relacjom z Haruhi. Wielbiciele rodu Nekozawa również znajdą coś dla siebie. Oprócz tego, w tomiku ukazane jest kilka scen z przeszłości Tamakiego i Haruhi. Nowymi postaciami pojawiającymi się na kartach poszczególnych rozdziałów są: chłodna i opanowana Ayame Jouno’uchi; właściciel pensjonatu w Karuizawie — transwestyta Misuzu Sonoda; Arai, kolega Haruhi z czasów gimnazjum oraz Kirimi Nekozawa, dziewczynka wyposażona w cały bagaż słownictwa nieadekwatnego do jej wieku, jak choćby „Męski Harem” czy „Jaskinia Rozpusty”. Przyznam szczerze, że tomik piąty dostarczył mi o wiele więcej rozrywki, niż dwa poprzednie, gdzie tylko wybrane rozdziały były w stanie mnie zainteresować.

Wśród dodatków, oprócz standardowych ramek ze słowami od autorki, zapowiedzi następnego tomiku oraz kilku stron Klubu Egoistów, znajdują się Host Rangers, czyli parodia produkcji z gatunku Super Sentai przedstawiająca członków Klubu Hostów jako wojowników, dwie ilustracje od autorki, faksy od gości specjalnych oraz przezabawna historyjka Tajemnica sempaja Moriego. Jedna strona została poświęcona na reklamy mang JPFu, a na tylnej okładce znajduje się opis fabuły.

Tomik nie ustrzegł się wpadek w tłumaczeniu. Na stronie 64 Kaoru zwraca się do swojego brata „Kaoru?”. Dość rażącym błędem na stronie 97 jest fakt, że Haruhi pyta Kaoru podszywającego się pod Hikaru, skąd ten ma ranę na policzku (tę samą, którą zdobył rozdział wcześniej), a ten odpowiada jej „A, narysowałem sobie kredką do oczu”. Natomiast na kolejnej stronie ponownie pomylono bliźniaków. Powoduje to lekki chaos i dezorientuje czytelnika, o czym sam się przekonałem. Na kilku stronach, w tym na 81, tusz w dymkach jest nałożony cienką warstwą, przez co teksty są słabiej widoczne. Pomijając to wszystko, tomik trzyma poziom zbliżony do poprzednich.