Tanuki-Manga

Zgodnie z tym, co widzimy na okładce, trzynasta odsłona Ourana skupia się na Haruhi, w której na końcu poprzedniego tomu najwyraźniej obudziły się wreszcie uczucia natury romantycznej. Jak można łatwo przewidzieć, bohaterka nie rozumie zupełnie swoich zachowań i dziwnych reakcji na Tamakiego, o ile tylko znajduje się bliżej niż w pięciometrowej odległości od niego. Dochodzi do wniosku, że rumieńce, uczucie gorąca i panika to z pewnością objawy przeziębienia, co jednak nie powstrzymuje jej przed pójściem do szkoły, gdzie na wszelkie sposoby próbuje unikać kolegi. Swoim zachowaniem budzi rozbawienie Kyouyi, Kaoru, a także sempajów Moriego i Honeya, ogromną irytację Hikaru (który zaczyna nawet stosować specjalne ćwiczenia w celu nauki panowania nad sobą i dojrzałej postawy) oraz szczerze zmartwienie Jego Wysokości, bezskutecznie próbującego jej pomóc. Hikaru kategorycznie zabrania wszystkim naokoło uświadamiać Haruhi, co się z nią dzieje, twierdząc, że należy wszystko pozostawić „naturalnemu biegowi rzeczy”. Tymczasem w odwiedziny do domu Fujioków wpada Mei, w której górę bierze kobieca solidarność i chociaż, jak obiecała, niczego nie mówi, „przypadkiem” zostawia Haruhi pismo dla nastolatek. Jakież wyciągnie ona wnioski z tej lektury? Druga część tomiku koncentruje się na następnym w kolejce kandydacie do serca głównej bohaterki – Hikaru. Klasa Hitachiinów i Haruhi wybiera się na wycieczkę na narty. Przed wyjazdem Hikaru wprost oświadcza Tamakiemu, że kocha Haruhi, w związku z czym nie życzy sobie jego obecności na tym wyjeździe. Co prawda szybko zaczyna żałować swoich słów, ale stało się. Czy takie wyznanie będzie w stanie dać do myślenia Królowi Hostów? I co wydarzy się w położonym wysoko w górach kurorcie?

Z pewnością nie będzie nudno, to mogę zagwarantować. Autorka wkracza na naprawdę grząski grunt, pokazując dylematy sercowe tym razem w konwencji bardziej serio, a także przypominając nieustannie o przeszłości Tamakiego. Chociaż cały czas mam wątpliwości, co z tego wyniknie, przyznać muszę, że na razie Bisco Hatori potrafi wybrnąć ze wszystkiego bez większych szkód dla mangi. Tym razem udało jej się całkiem logicznie uzasadnić ślepotę Tamakiego na swoje uczucia względem Haruhi, a także zmianę w zachowaniu głównej bohaterki – ponieważ za sprawą Jego Wysokości udaje jej się spotkać z prawniczką, która uświadamia jej, że aby pracować w tym zawodzie, potrzeba czegoś więcej niż tylko wiedzy książkowej. Haruhi bierze sobie do serca radę, że ponieważ prawnik powinien umieć odnaleźć się w każdym środowisku i sytuacji, „grunt to doświadczenie”. Aby je zdobyć, dziewczyna wreszcie zaczyna się angażować w działalność klubową. Nie tylko ona próbuje się zmienić – Tamaki przygotowuje się poważnie do roli dziedzica rodu, zaś Hikaru czyni kroki w kierunku zdobycia serca Haruhi. Tomik urywa się w przełomowym momencie, zapewne wszystko rozwiąże się w następnym. Brzmi poważnie, ale na szczęście humor to jest coś, co nigdy nie opuszcza kart tej mangi, spokojnie więc: proporcje zostały zachowane i będzie też niemało powodów do śmiechu.

Wydanie oczywiście utrzymuje dotychczasowy poziom. Niestety, jego największym problemem są zbyt mocno przycinane strony: nie tylko naruszanie dymków stało się normą, chwilami spotyka to także tekst w nich zawarty (np. na stronie 66.) – zapewne jest to konsekwencją marginesów wewnętrznych. Są one bardzo mile widziane, gdyż nie trzeba wyginać tomiku, by doczytać jakąś kwestię, ale myślę, że spokojnie mogłyby być nieco węższe, co pozwoliłoby na oszczędniejsze cięcia stron. Drukowi nie mam nic do zarzucenia, jest odpowiednio nasycony. Okładka jak zwykle pozbawiona została obwoluty, przez co niestety staje się podatna na zniszczenia – oko cieszy natomiast bardzo ładna ilustracja na niej zawarta. Jak zwykle brawa dla tłumacza, który poradził sobie ze swoim zadaniem znakomicie, świetnie wstrzeliwując się w humor Ourana. Błędów ani literówek również nie wyłapałam. Jeśli chodzi o dodatki, polski wydawca ograniczył się do reklamy na ostatniej stronie tomiku oraz wyjątkowo posłowia od tłumacza (dotyczącego baśni japońskich, o których mowa była w jednym z rozdziałów). Natomiast autorka jak zwykle dorzuciła od siebie sporo: bonusowe ilustracje, krótkie informacje o postaciach drugoplanowych, ramki wyjaśniające okoliczności powstania tomiku, dodatek opowiadający o pierwszym dniu pobytu Tamakiego w Japonii oraz tradycyjny Egoist Club.