Tanuki-Manga

Wracamy do sytuacji z poprzedniego tomiku: Hikaru wyznaje Haruhi miłość, jednak chwilę potem panikuje i stwierdza, że nie chce znać odpowiedzi tak od razu. Postanawia zadać to samo pytanie za kilka dni, po wycieczce – na balu w rezydencji Hitachiinów. W duchu wie chyba jednak, jaka będzie odpowiedź. W związku z tym stawia sobie nowy cel – oświecić Jego Wysokość w kwestii uczuć, jakie żywi do Haruhi, by rywalizacja o jej względy była wyrównana. Ponieważ jednak nie zamierza niczego mówić wprost, może się to okazać zadaniem niezwykle trudnym i wymagającym wyczucia. Tamaki sprawia wrażenie kretyna, pytanie tylko na ile się wygłupia, na ile nie dostrzega, a na ile celowo ignoruje pewne sprawy? Członkowie Klubu Hostów bardzo trafnie określają umysł swojego szefa jako czarną skrzynkę, której działania nie sposób rozgryźć. Tymczasem w trakcie noworocznych odwiedzin świątyni, mających pomóc Hikaru w realizacji jego planu, Haruhi zostaje porwana, a to ma szansę przysłużyć się jego celom bardziej niż jakikolwiek przygotowany scenariusz. Czy Tamaki nareszcie zdobędzie się na szczerość przed samym sobą? W drugiej części tomiku pojawia się nowa postać – Megumi Kanoya, dopiero co przeniesiona do Zespołu Szkół Ouran. Tak się dziwnie złożyło, że jej sytuacja życiowa jest zaskakująco podobna do Tamakiego, dlatego łatwo udaje im się nawiązać nić porozumienia. Na dodatek charakter i zachowanie nowej bohaterki sprawiają wrażenie żywcem wyjętych z fantazji Jego Wysokości na temat Haruhi – czyżby pojawiła się stanowiąca realne zagrożenie rywalka?

Bohaterowie pomału zaczynają się orientować w swoich uczuciach i starają się je rozplątać, co oczywiście nie może być łatwe. Po drodze robią to, co zawsze – wygłupiają się ku uciesze czytelników. Może to sprawka sentymentu, ale z zadowoleniem stwierdzam, że ta manga nadal potrafi mnie skutecznie rozbawić. O ile motyw porwania był ciut oklepany, a postaci prześcigają się w braniu na siebie całej winy, tak na przykład dołączenie do nich odrobinę sceptycznej Mei sprawiło, że wszystko się równoważyło. Niepokoi mnie za to wątek Megumi – jestem na takie zagrania mocno uczulona – który w tym tomiku został dopiero rozpoczęty. Na razie Bisco Hatori prowadzi go z klasą, ale wszystko może się jeszcze zdarzyć. Autorka prócz treści właściwej dorzuciła też sporo bonusów – jak zwykle możemy obejrzeć faksy od gości specjalnych, czyli rysunki innych mangaczek przedstawiające postaci z Ourana, niewielkie ramki z informacjami na temat postaci pobocznych, a także Egoist Club. Prócz tego na końcu znajduje się dodatek poświęcony sempajowi Moriemu, a także zapowiedź kolejnego tomu.

Wydanie nie odbiega od dotychczasowego poziomu. Tłumaczenie jak zwykle jest świetne, bawi w odpowiednich momentach, a w całym tomiku nie dostrzegłam żadnych literówek. Tak jak poprzednio zdarzają się problemy z naruszeniem dymków na stronach, tym razem jednak cięcia nie dotykają tekstu. Szeroki margines wewnętrzny i numeracja na każdej stronie zdecydowanie ułatwiają czytanie i przynajmniej po części rekompensują tamte braki. Okładka, adekwatnie do treści przedstawiająca bliźniaków, prezentuje się bardzo ładnie i estetycznie. Można oczywiście narzekać na brak obwoluty – okładka niestety jest dość podatna na zniszczenie – i niewielki format, ale to już niestety nie ulegnie zmianie.