Tanuki-Manga

Czekaliśmy na to przez prawie całą mangę, niektórzy pewnie ze zniecierpliwieniem ogryzali paznokcie i zaczęli już się zastanawiać, czy aby na pewno dojdzie do tego przed oficjalnym zamknięciem fabuły – jednak doczekaliśmy się, Haruhi i Tamaki wyznali sobie miłość i to w sposób niebudzący żadnych wątpliwości. Dobrze więc, zaczynają oficjalnie być parą. I co? Ano nic… Wszyscy wracają do szkoły, po zadymie z kilku ostatnich tomów klub hostów wznawia działalność, a życie toczy się zwykłym rytmem. Panowie hości oczywiście absolutnie nie wierzą Tamakiemu, który utrzymuje, że ani on, ani Haruhi nie mają czasu i dlatego wydają się nawzajem unikać. W końcu koledzy wyduszają z niego prawdziwy powód: Tamaki zapędził się w mocno już absurdalne przemyślenia nad Pierwszą Randką. Dlaczego wielkimi literami? Ponieważ klasycznie w jego przypadku randka ma być Wspaniała, Wielka, Niezapomniana, Najlepsza! Usłyszawszy, co ich Król planuje, panowie załamują ręce, wymuszają na nim zachowanie umiaru i powrót do rzeczywistości, a po kryjomu, chyłkiem­‑boczkiem, wślizgują się do parku, w którym randka ma się odbyć i pilnują, żeby Haruhi nie musiała czuć się zakłopotana zbędnym ceremoniałem czy nadmiarem przepychu. Wszystko idzie całkiem nieźle do momentu, w którym pojawiają się panie ze szkoły im. Świętej Lobelii i praktycznie z miejsca postanawiają „uratować” Haruhi z rąk przebrzydłych mężczyzn, którzy nie są jej godni. Fragment jest krótki, acz wyjątkowo żenujący – panienki ewidentnie zakładają, że bohaterka nie wie, co robi, jest głupia i dała się zdominować wszechobecnemu patriarchatowi. Miał być parodią, ale w klimat końcówki mangi zupełnie się nie wpisuje.

Randka mimo wszystko nie jest najpoważniejszym z dręczących bohaterów problemów – ciężka praca Haruhi w szkole zostaje doceniona i dziewczyna otrzymuje ofertę z rodzaju tych pojawiających się raz w życiu. Bije się z myślami, czy ją przyjąć, ponieważ oznaczałoby to długą rozłąkę z ojcem oraz związek z Tamakim na naprawdę dużą odległość. Ostatecznie postanawia z niej skorzystać, a w ramach pożegnania panowie organizują w szkole bal maskowy. Hości nie byliby sobą, gdyby pozwolili Haruhi ot tak sobie zniknąć z ich życia, podążają więc jej śladem. Na tym kończy się główny wątek fabularny mangi, sam tomik ma jednak do zaoferowania masę dodatków.

Przede wszystkim zajmujący prawie jedną trzecią tomu rozdział specjalny, stworzony jako odpowiedź autorki na listy czytelników, w których powtarzało się pytanie „Czy Kyouya stanie kiedyś na czele rodu Ootori?” Głównymi bohaterami są tutaj Kyouya oraz Nanako Shouji – panna wybrana przez rodzinę jako narzeczona dla jednego ze starszych synów rodu Ootori. Spotykają się w Barcelonie, gdzie przez parę dni najmłodszy z Ootorich ma być oficjalnym przewodnikiem i animatorem atrakcji dla dziewczyny. W praktyce jednak zostaje cerberem pilnującym, żeby nie dała w długą, ponieważ oboje mają zupełnie różne podejście do obowiązków wobec rodziny i na tym polu dochodzi między nimi do zaciętych dyskusji. Ostatecznie, dzięki pomocy kolegów hostów, Kyouya wywołuje niemałą burzę w obu zainteresowanych rodzinach i zaskarbia sobie wdzięczność Nanako.

Oprócz tego przez cały tomik przewijają się strony zatytułowane „dywagacje na temat przyszłości”, zawierające ilustracje, które pokazują każde z głównych bohaterów w nieco starszym wieku oraz komentarze autorki, jak wyobraża sobie z grubsza ich dalsze losy. Jakość wydania to znów standard J.P.Fantastica – zgrabne dialogi, dymki bez literówek, dobre zróżnicowanie czcionek i porządna jakość druku na białym papierze.