Tanuki-Manga

Jak zapewne pamiętamy, aby dostać się do Zaułka Gąsienicy (gdzie można znaleźć Susła), trzeba udowodnić, że jest się wiernym Królowej Kier. Nie wiem, czy targanie za nim pudeł z prezentami od zafiksowanych na jego punkcie fanek można do tego zaliczyć, lecz następującą po tym dramatyczną scenę z trójką dzieciaków, która mignęła nam już w poprzednim tomie – raczej tak. Alicja towarzyszy Królowej Kier oraz Waletowi do jakiegoś zabitego dechami (dosłownie) domku, bowiem należy skrócić o głowę tych, którzy złamali zasady panujące w Krainie Czarów…

Ten tom jeszcze bardziej niż poprzednie skacze między scenami – między czasem, przestrzenią i postaciami – pokazując urywki różnych wydarzeń, które składają się na obraz jak zwykle abstrakcyjny, ponury i przygnębiający. Na samym początku mamy więc wyglądającego na wiecznie sfrustrowanego Białego Królika, z którym pogawędkę ucina sobie jego samozwańczy przyjaciel – Marcowy Zając. W tym tomie bardzo wyraźnie już widać, że Biały Królik jest jednym z najważniejszych graczy, mającym olbrzymią władzę nad tym, co się w Krainie dzieje, acz nie mogę oprzeć się wrażeniu, że poddaje się manipulacjom – i to nie tylko ze strony Kota z Cheshire. Poza kicajami historię ubarwiają retrospekcje z osiemdziesiątą ósmą Alicją, dziewczyną zdeterminowaną nawet teraz, po pojawieniu się jej następczyni, nadal walczyć o miano „Alicji”, co prostą drogą prowadzi do konfrontacji z głównym bohaterem i jego obstawą.

Z tego tomiku dowiadujemy się jeszcze wielu innych rzeczy, mamy możliwość poznania relacji łączących wspomnianą trójkę dzieci z Księżną, prawdziwą naturę czy wręcz poprzednie wcielenie Królowej Kier oraz genezę aktualnego stanu Krainy Czarów. Oczywiście pozostawiającą sporo białych plam. Pod koniec poznajemy także nową postać – Gąsienicę, ponieważ, wiwat!, bohaterowi udało się w końcu dostać do jej Zaułka. Niemniej w tomie prym wiodą: Biały Królik, osiemdziesiąta ósma Alicja oraz Królowa Kier, tak że przy ich postaciach aktualna Alicja wydaje się blada i niewyraźna, a po pewnej scenie wręcz antypatyczna…

W tomie znajduje się rozdział specjalny, w którym panowie omawiają, w jakich strojach najlepiej wyglądałaby żeńska służba Królowej Kier, z szowinizmem wylewającym się z prawie każdego zdania (Kapelusznik tu przoduje) oraz zarysem postaci Kyoko Otonashi z Maison Ikkoku jako przykładowym wzorcem. Walet jak zwykle jest rozbrajający, jedyny męski mężczyzna w tym gronie – ponownie zyskuje u mnie punkt. Na samym końcu tomu mamy zaś ciekawy dodatek obrazujący wydarzenia zza kulis tworzenia słuchowiska CD. Aż nachodzi człowieka ochota, żeby tego posłuchać…

Dopiero w tym tomie zwróciłam uwagę na to, że niektóre plansze tytułowe rozdziałów wyglądają dość ciekawie, z tą do rozdziału szesnastego na czele. Ładnie skomponowana jest również pierwsza strona w kolorze. Technicznie tomik nie różni się od poprzedniego – jest ładnie wydany, bez żadnych wpadek, a ilustracja na obwolucie jest tym razem wyraźna.