Tanuki-Manga

Oto i on, ostatni tom wariacji na temat Alicji z Krainy Czarów. Tym razem szarą eminencją jest starszy brat Alicji, Charlotte, który – zdaje się – chciałby w końcu to wszystko doprowadzić do końca. Takoż w tym tomie wszystko gna w kierunku kończenia wątków. Królowa i Walet dzielnie walczą, Marcowy pomaga Białemu zrozumieć, co trzeba zrobić, młodszy brat Alicji podejmuje ważne decyzje dotyczące swojej przyszłości (i odzyskuje prowadzenie jako główny bohater), zaś Kot z Cheshire pałęta się smętnie pod nogami, jakby czekał na koniec. Szczerze przyznam, że ten ostatni tom jest jeszcze bardziej chaotyczny niż pierwsze. Gdzieś w połowie doszłam do wniosku, że spokojnie można by wyrwać wszystkie strony, pomieszać i spiąć ponownie, a odbiór historii niewiele by się zmienił. Zamęt, jaki tu panuje, jest trudny do opisania, ale wynika to nie tylko z charakteru samego tytułu. Jego powodem w dużej mierze jest również nasycenie stron akcją i gadaniem w dążeniu do pozamykania wszystkich wątków i ostatecznego zakończenia opowieści, a trochę przecież się tego nazbierało. To całkiem sporo jak na jeden mały tomik. Dużo tutaj również postaci, w tym oryginalnej Alicji, bo nawet jeśli jej osoba na kartach pojawia się tylko kilka razy, to cały czas się o niej mówi, więcej niż kiedykolwiek wcześniej, tym razem omawiając jej szczęście oraz to, jak ważna jest dla reszty bohaterów, szczególnie dla osiemdziesiątej dziewiątej Alicji, Lewisa Carrolla czy Kota z Cheshire. Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że paru bohaterów – szczególnie interesujący był tutaj Walet – zobaczymy poza Krainą Czarów, po tym, jak odzyskują swoje dawne życie (oraz imię).

Na końcu w paru zdaniach żegna się z nami Ai Ninomiya, poza tym i jedną stroną niewykorzystanych szkiców nie ma w tomie żadnych dodatków. Poza brakiem jednego „r” w nazwisku Carrolla na stronie 46, tom pozbawiony jest błędów i jeśli chodzi o tłumaczenie, to czyta się go dobrze, bez zgrzytów. Mogłabym mieć drobne zastrzeżenia do klejenia, ale to praktycznie tylko przy styku pierwszej kolorowej strony z okładką, bo dalej wszystko ładnie się trzyma.

Podsumowując, jest to tytuł na swój sposób ciekawy, ale nadający się raczej dla osób, które nie mają nic przeciwko sporej dozie abstrakcji. Relacje między postaciami, motywy ich działań, czy – szczególnie – mechanika funkcjonowania Krainy Czarów, są wyjątkowo trudne do zrozumienia, bowiem wszelkie zasady są często cytowane, ale równie często ignorowane i łamane, i o ile motywy działań poszczególnych postaci są zwykle jasne, tak wybierana przez nie droga do osiągnięcia celu już nie zawsze. Poetyckość zdecydowanie przeważa tutaj nad prozą.