Tanuki-Manga

Tom siódmy rozpoczynamy z tymi postaciami, z którymi skończyliśmy poprzedni – z Marcowym Zającem, tym razem w zamyśleniu przemierzającym ulice Krainy Czarów, oraz z żalącym mu się rozpaczliwie Białym Królikiem, którego każde kolejne zdanie stoi w sprzeczności z następnymi, jakby w jego wnętrzu były co najmniej trzy Białe Króliki, a nie jeden. Jego celem jest uratowanie Alicji, ale kim naprawdę jest ta osoba, którą chce ocalić? Czy nie wyobrażoną Marianną? Dlaczego więc z taką niecierpliwością oczekuje, że „Alicja” go zabije? Czy nie chodzi mu wtedy o głównego bohatera? A może szalony jest już nie tylko Kapelusznik? Nie do końca jasne jest również zachowanie Marcowego Zająca, który cierpi z powodu swojej bezużyteczności, tym bardziej, że z charakteru jest raczej kimś, kto sprawy bierze w swoje ręce. Przytłacza go brak roli dla jego postaci, daremne próby wyłamania się z wyznaczonego mu toru historii, a jeszcze bardziej boli to, że nie może nic zrobić dla swojego przyjaciela – Białego Królika. Niestety, brak szczerej, niezagmatwanej na pięćset tysięcy supłów rozmowy między dwoma uszatymi prowadzi w końcu do tragedii…

Historia Marcowego Zająca jednak tylko otworzyła tomik, a po przerywniku w postaci kolejnej dziwnej rozmowy Szalonego z Kotem, pałeczkę głównej postaci przejmuje Walet. W dniu „ustawowo wolnym od Alicji” (święto państwowe! jak 11 listopada! serio!), kiedy wszyscy poza głównym bohaterem są zaproszeni na imprezę u Królowej Kier, Alicję odwiedza, ogłusza oraz porywa wspomniany sługa Królowej. Dane nam będzie tutaj zobaczyć całkiem nową twarz Waleta, a tomik ze smutnego zmieni się w absurdalnie komediowy. Z tego wszystkiego narodzi się dość intrygujący sojusz, którego celem będzie zemsta na Królowej Kier za wszystkie wyrządzone krzywdy. Widać, że główny bohater czuje się już w Krainie Czarów jak w domu.

Tomik zdobi obwoluta w przyjemnych dla oka odcieniach granatu i błękitu z Królową Kier na pierwszym planie. Jeśli porównać ten tom z pierwszym, widać znaczną poprawę rysunku, szczególnie jeśli chodzi o tła – rysowniczka rzadko już zostawia białe pole za głowami czy sylwetkami postaci, o wiele lepiej też nakłada cienie (przez „rysowniczkę” rozumiem tu oczywiście także jej asystentów). Jak i w tomie czwartym, na końcu znajduje się krótka komediowa historyjka, tym razem pod tytułem Are you Areha…?, przedstawiająca smutną pracę dorywczą Szalonego Kapelusznika. Poza nią oraz krótkim komentarzem na skrzydełku obwoluty tomik nie zawiera żadnych dodatkowych treści. Niestety, nie ustrzeżono się dwóch błędów w tłumaczeniu: na trzynastej stronie brak „mnie” w wypowiedzi Marcowego Zająca, a na sto trzynastej (te pechowe trzynastki…) Kapelusznik mówi „daj dobrym przykład” zamiast „daj dobry przykład”. Niby to pierwsze też by pasowało, ale jednak wątpię, by o to chodziło… Poza tym tomik prezentuje znaną nam już jakość – z występującą nawet dość często jak na mangę numeracją stron oraz wyczyszczonymi i przetłumaczonymi onomatopejami.