Tanuki-Manga

Gdybym miała podać, który z dotychczas wydanych tomów Are You Alice? był najciekawszy, wskazałabym aktualnie recenzowany. Owszem, dalej jest w nim masa artystycznego absurdu, który wielu czytelnikom może się podobać, ale mnie niekoniecznie ujmuje – jednak tym razem zostaliśmy zaskoczeni sporą ilością informacji oraz dramatycznych zwrotów w życiu postaci. Zwykle bardzo krwawych zwrotów.

Najprawdopodobniej trwa wyścig kumotrów. Nie powiem, że na pewno, bo to nie jest manga, w której byłabym czegokolwiek pewna, chyba tylko tego, że ma ładne bishouneny. Jak beznamiętnie zapowiedział wcześniej samemu zainteresowanemu Ptak Dodo, Szalony Kapelusznik ma w tym wyścigu umrzeć. Jednak coś chyba idzie nie tak, ponieważ ruszony nagłymi emocjami Dodo ze łzami w oczach prosi Alicję, aby pomógł jego przyjacielowi, który też ma umrzeć w tymże wyścigu. Zakręcone? Tym razem na szczęście nie aż tak. Suseł idzie właśnie do Królowej Kier z wyraźnym zamiarem zrobienia jej krzywdy, mordując po drodze wszystkie jej „karty” (nie! Tylko nie Walet!). Dramatyczna dla dramatyzmu i pełna głębokich dialogów scena konfrontacji Susła z Królową Kier wypada dość dynamicznie, przeplatana nie tylko aktualnymi wydarzeniami z innych miejsc, ale również wspomnieniami Susła. Co z innymi postaciami? Alicja siedzi w punkcie, w którym zostawił go poprzedni tom, a jego głowę zajmują standardowe przemyślenia na temat roli swojej oraz innych postaci z Krainy Czarów. Kot z Cheshire zaś… O, właśnie doszliśmy do wspomnianych w poprzednim akapicie krwawych momentów. Kot z Cheshire pokazuje bowiem pazurki i momentalnie robi się bardzo, ale to bardzo nieciekawie, tak, jak jeszcze nigdy w tym tytule nie było.

Motywy przewodnie tego tomiku są dwa: przyjaciele oraz cel. A także, ostatecznie, wybór między wymienionymi: co okaże się ważniejsze? Teraz to brzmi jak manga! Sytuacja jest zakręcona jak świński ogon, a regulamin bycia postacią w Krainie Czarów ma chyba luki i pewnie z pięćdziesiąt przypisów drobnym druczkiem. Mająca miejsce w dalszej części tomu konfrontacja niektórych osób z innymi osobami nie ułatwia niczego, acz na pewno podgrzewa atmosferę. Jak poprzednio, tak i tym razem nie zabrakło Marianny ani jej tajemniczego mistrza, niemniej gwiazdą tego tomiku bezapelacyjnie jest Suseł. Można było się tego spodziewać po tym, jak ładnie wyglądał na ostatniej stronie tomu poprzedniego – tak wygląda człowiek, który wie, czego chce, jest zdeterminowany, by to osiągnąć, a własne życie niewiele dla niego w porównaniu z tym celem znaczy. Zamieniłabym go miejscami z głównym bohaterem…

Tym razem dodatków na końcu nie uświadczymy, ale na skrzydełku obwoluty oraz na końcu tomu, jak zwykle zresztą, znajduje się kilka słów od autorek. Jak i poprzednio nie mam żadnych zastrzeżeń do jakości wydania – onomatopei jest niewiele jak na komiks z dość dużą ilością akcji, nie ostała się żadna niewyczyszczona, a numeracja stron… bywa. Ot, dobra jakość, do której nas przyzwyczajono.