Tanuki-Manga

Shizuku Mizutani w żadnym wypadku nie jest klasyczną bohaterką romansu szkolnego. To rozsądna, do bólu pragmatyczna dziewczyna, której marzenia sprowadzają się do zdobycia wysokodochodowej pracy, zaś zapotrzebowanie na tworzenie ciepłych i serdecznych relacji międzyludzkich jest bliskie zeru. Haru Yoshida nie jest z kolei ani najpopularniejszym chłopakiem w szkole, ani nawet wycofanym i tajemniczym amantem, którego zranione serce uzdrowić może tylko delikatne dziewczęce uczucie – jest raczej kimś kompletnie aspołecznym i nieprzewidywalnym, młodzieńcem o sile i morderczym instynkcie dzikiej bestii oraz sercu i naiwności pluszowego misia. Nic więc dziwnego, że spotkanie tej dwójki staje się początkiem szeregu nieprzewidywalnych i cudownie komicznych przygód, które składają się na zawartość Bestii z ławki obok.

Rozpoczynając szkołę średnią, Haru daje się poznać zarówno nauczycielom, jak i swoim rówieśnikom z jak najgorszej strony – bierze udział w bójce, co skutkuje nie tylko miesięcznym zawieszeniem, ale również narodzinami niezliczonych plotek i legend na temat potwornego charakteru chłopaka. Gdy po miesiącu kary Haru nie wraca do szkoły, nauczycielka prosi Shizuku, siedzącą w sąsiedniej ławce, by zaniosła mu do domu notatki z lekcji. Haru, nieposiadający żadnego doświadczenia towarzyskiego, dochodzi do wniosku, że skoro Shizuku przyniosła mu notatki, to oznacza, że jest jego przyjaciółką. Od tego momentu, ku rozpaczy dziewczyny, nie odstępuje jej na krok – ostatecznie decyduje się nawet na powrót do szkoły, choć czuje się w niej jak dzikie zwierzę w klatce i nie jest w stanie nawiązywać normalnych relacji z resztą uczniów. Co więcej, z jakichś powodów uznaje, że jest zakochany w Shizuku, a gdy ta próbuje przekonać go, że myli miłość z przyjaźnią, chłopak podejmuje decyzję o zdobyciu nowych przyjaciół, by udowodnić oziębłej nastolatce, iż fakt ten nie zmieni jego miłości, o której autentyczności jest przekonany. Z początku Shizuku stara się ignorować wylewność Haru – prawdziwe komplikacje zaczynają się jednak w momencie, w którym dziewczyna zdaje sobie sprawę, że gdzieś po drodze sama zakochała się w bestii z ławki obok…

Gdy po raz pierwszy usłyszałam, że Studio JG planuje wydanie tej właśnie mangi, zatarłam ręce z radości i z niecierpliwością zaczęłam wypatrywać pierwszego tomu. Choć trudno tę historię nazwać odkrywczą – wszak romansów szkolnych mamy pod dostatkiem, również na rodzimym rynku wydawniczym – to uważam, że wnosi ona do gatunku pewien powiew świeżości, wynikający z niestandardowego podejścia do rozwoju relacji głównych bohaterów. Zarówno Shizuku, jak i Haru nie mają dużego (by nie powiedzieć żadnego) doświadczenia w kontaktach międzyludzkich. To czyni ich interakcje świeżymi, zabawnymi i nieprzewidywalnymi. Już pierwszy tom ukazuje kilka „klasycznych” momentów, których nie może zabraknąć w żadnym romansie, a jednak sposób, w jaki zostają one przedstawione, jest na tyle zakręcony i nietypowy, że nie odnosi się przy lekturze wrażenia wtórności. Ponadto nie ma mowy o żółwim tempie, w jakim z reguły rozgrywają się miłosne telenowele. Wręcz przeciwnie, relacja Shizuku i Haru rozwija się bardzo dynamicznie – nie ma tu miejsca na niedopowiedzenia i wynikające z nich dłużyzny fabularne. Co w duszy, to na języku – tej zasadzie zdają się hołdować protagoniści, dzięki czemu ich interakcje bawią i zaskakują. W tym świetle nieco słabiej wypadają postaci drugoplanowe – Natsume w roli typowej słodkiej idiotki i Sasahara czyli tyleż sympatyczny, co nudny kolega z klasy. Zdecydowanie jednak za wcześnie na skreślanie tych bohaterów, gdyż przed nami wiele tomów, w których będziemy mieli okazję lepiej ich poznać i przekonać się, że mają do zaoferowania o wiele więcej niż zdaje się na pierwszy rzut oka.

Solidna historia zawarta została w solidnej oprawie. Bardzo spodobał mi się pomysł Studia JG na urozmaicenie nieszczególnie ciekawej czy skomplikowanej kompozycji obwoluty – do białego tła wykorzystano papier matowy, podczas gdy postaci i litery zostały polakierowane. Nie jestem fanką połyskujących opraw, ale w tym przypadku daje to ciekawy efekt. Pod wspomnianą obwolutą, na właściwej okładce, zamieszczono dodatkową scenę z udziałem Shizuku i Haru. Bardzo lubię tego typu zabiegi – zawsze to kilka bonusowych kadrów do lektury. Zawartość tomiku, liczącą niestety zaledwie 172 strony, podzielono na cztery rozdziały, każdy z nich zaś otwierają tytułowe strony z bardzo ładnymi i starannymi rysunkami głównych bohaterów.

Niezwykle ciekawa byłam, jak Studio JG poradzi sobie z tłumaczeniem. W dyskusji o mangach o i dla młodzieży często powraca kwestia doboru odpowiedniego slangu, który faktycznie odpowiadałby żywej mowie młodego pokolenia, nie zaś wyobrażeniom, jakie na jej temat mają dorośli tłumacze. Pod tym względem Bestia z ławki obok wydaje mi się naprawdę dobrze przygotowanym tytułem. Tłumaczce udało się zachować idealny balans między potocznością języka młodzieżowego a poprawnością stylistyczną, która niekiedy może wywoływać wrażenie sztuczności w spontanicznych dialogach bohaterów. Złego słowa powiedzieć nie mogę również o edycji tekstu – wszystkie czcionki wykorzystane w tomiku cechują się prostym, a dzięki temu czytelnym krojem.

Pierwszy tom Bestii z ławki obok w pełni sprostał moim oczekiwaniom i z czystym sumieniem (a nawet z płomiennym zapałem) polecam ją wszystkim fanom romansów szkolnych, zwłaszcza tych w wydaniu na wesoło. „Romantyczna historia, która łamie stereotypy” to krótkie podsumowanie, które wydawca zamieścił na tylnej okładce woluminu i choć omawiany gatunek doczekał się niewyobrażalnej ilości odsłon, a co za tym idzie, pula znanych stereotypów zdaje się szczególnie szeroka, to nie sposób odmówić pewnej trafności temu opisowi – jeśli w jakikolwiek sposób Was on zaintrygował, powinniście jak najszybciej zabrać się do lektury.