Tanuki-Manga

Czym byłaby manga o licealistach bez wątku festiwalu szkolnego? Autorka Bestii z ławki obok poświęciła temu właśnie wydarzeniu praktycznie całą zawartość trzeciego tomu. Klasa Shizuku i Haru postanawia przygotować na tę specjalną okazję oryginalną atrakcję – dom strachu, którego Yoshida, jako krwawy baron, zostaje główną gwiazdą. Festiwal staje się miejscem wielu spotkań i zaskakujących wydarzeń. Przybywają na niego nie tylko znajomi Haru spoza szkoły, z Yamakenem na czele, ale również starszy brat naszej bestii – a to, jak wiemy już z poprzednich tomów, nigdy nie wróży nic dobrego.

Wszystkie te zdarzenia są tłem dla rozwijającej się relacji głównych bohaterów, chociaż trudno powiedzieć, by słowo „rozwój” opisywało związek Haru i Shizuku, którzy po każdych dwóch krokach do przodu robią trzy do tyłu. Dziewczyna porzuca wszelkie myśli o romantycznej relacji ze swoim kolegą, gdyż to mogłoby przeszkodzić jej w nauce. Jednocześnie zaś do Haru dociera, że jest naprawdę w Shizuku zakochany, a wszystkie jej uniki sprawiają tylko, że zwiększa wysiłki w zbliżeniu się do niej. Jak długo oziębła prymuska będzie w stanie pozostać obojętną nie tylko na zaloty Yoshidy, ale również na podszepty własnego, zupełnie niesłuchającego głosu rozsądku serca…?

Trzeci tom Bestii z ławki obok przybliża również postaci pozostałych bohaterów, którzy stopniowo zdobywają coraz więcej kadrów i kwestii, tym samym kreując coraz więcej pobocznych, a przy tym całkiem udanych wątków. Dużo miejsca poświęcone zostaje Natsume, która niestrudzenie próbuje zbliżyć się do Shizuku i zasłużyć na miano jej przyjaciółki. Jak łatwo się domyślić, zadanie nie jest proste, gdyż Mizutani, niezwykła do posiadania przyjaciół, zupełnie nie rozumie, dlaczego Natsume interesuje się jej sprawami i wprost wyraża niezadowolenie z tego powodu. Intrygująco zarysowuje się również postać Yamakena – drogi tego wyniosłego i z pozoru zblazowanego chłopaka zaskakująco często krzyżują się ze ścieżkami Shizuku, prowadząc w ten sposób do częstych interakcji dwójki w pewien sposób bardzo do siebie podobnych charakterów. Nie trzeba być wróżbitą, by odgadnąć, w jakim kierunku zmierzać może ta relacja w kolejnych częściach mangi.

Okładkę tomiku zdobią sylwetki Shizuku, Haru i Oshimy, tym samym podkreślając obecność kolejnego trójkąta romantycznego w tej historii. 168­‑stronicowy wolumin składa się z czterech rozdziałów, tradycyjnie już oddzielonych stronami z dodatkowymi kadrami, uzupełniającymi wydarzenia z poprzednich rozdziałów. W przypadku omawianej mangi istnienie spisu treści ma nawet sporo sensu, biorąc pod uwagę, że numery stron – jak na znane nam z innych wydań standardy – pojawiają się często.

Osadzenie akcji trzeciego tomu w rzeczywistości festiwalowej niewątpliwie wymogło na tłumaczach i edytorach polskiej edycji dodatkowy wysiłek. Jego efekty są jednak godne podziwu – przetłumaczone zostały właściwie wszystkie napisy na szyldach, ulotkach czy opakowaniach jedzenia i picia, których przy tej okazji pojawiło się naprawdę dużo. Dbałość o detale takiego kalibru bardzo dobrze świadczy o poziomie polskiej wersji mangi.

Malutkim, ale uroczym kwiatkiem jest dodatek z ostatnich stron mangi, czyli wpis z bloga Natsume, która, podsumowując wydarzenia festiwalowe, robi tak dużą liczbę niewiarygodnych wprost błędów ortograficznych, że czytelnik, podobnie jak wcześniej Shizuku, ma prawo zacząć się zastanawiać, jakim cudem ta dziewczyna w ogóle zdała do szkoły średniej…