Tanuki-Manga

Przerwa wakacyjna spędzana w letniej posiadłości rodziny Yamakena mija naszym bohaterom szybko i przeważnie w miłej atmosferze. Jednak myśli Shizuku zaprząta wiele wątpliwości związanych z nowym aspektem jej relacji z Haru. Dziewczyna podskórnie czuje, że chociaż ich związek zmienił charakter na romantyczny, między nią a Haru wszystko jest tak samo jak wcześniej. Co gorsza, podobnymi obserwacjami dzielą się z Mizutani znajomi.

Jednak po powrocie do domu między Shizuku a Haru zaczyna się wreszcie coś zmieniać – powoli i nieznacznie, ale w dobrym kierunku. Resztę wolnych dni wakacyjnych Haru spędza w domu Shizuku, towarzysząc jej w codziennych czynnościach, takich jak nauka czy pielęgnacja ogrodu. Ostatecznie Mizutani zaprasza swojego chłopaka na festiwal letni w pobliskiej świątyni. Wygląda na to, że ich związek wreszcie nabiera właściwego rozpędu…

Nie jest to jednak gwarancją szczęścia i stabilności. Przeszłość Haru coraz częściej rzutuje na jego nowe życie i to nie tylko z powodu niespodziewanych i jak zawsze niemile widzianych wizyt Yuuzana. O powrót Haru do rodzinnego domu zaczyna upominać się również jego ojciec. Yoshida bynajmniej nie jest taką opcją zainteresowany, czy jednak jako licealista ma pełne prawo do decydowania o swoim losie…?

Tom dziewiąty Bestii z ławki obok to również opis dalszych losów Natsume, która próbuje z całych sił wrócić do normalnej relacji z panem Mitsu. W staraniach wspiera ją Sasa i choć z początku Natsume przyjmuje jego wsparcie i przyjaźń, wkrótce orientuje się, że chłopak mógł się w niej po drodze zakochać. Dlatego, zanim ten zdąży cokolwiek sam na ten temat powiedzieć, Natsume daje mu kosza, na co Sasa reaguje złością, wypominając koleżance zarozumiałość. Ostatecznie dochodzi między nimi do ostrej kłótni, której zażegnanie doprowadzi do zaskakującego finału.

Pod względem technicznym wydawca jak zwykle nie zawodzi. Tomik jest solidnie oprawiony i sklejony, duża część stron została ponumerowana, a szerokość marginesów umożliwia zarówno podziwianie samych rysunków, jak i odczytanie każdego tekstu. Choć w kwestii tego ostatniego muszę przyznać, że niekiedy, w przypadku wtrąceń czynionych przez bohaterów niejako na marginesie głównej rozmowy, tekst został wydrukowany na tyle małą czcionką, że odczytanie go zajmuje dobrą chwilę. A może to tylko słaby wzrok recenzentki…

Po raz kolejny pozostaje mi również powtórzyć pochwały na temat tłumaczenia – niezwykle zabawnego i żywego. W tomie dziewiątym do moich ulubionych tekstów z pewnością muszę zaliczyć „Milczeć i szczaw żreć!” oraz „Wynocha, mendo kudłata!”. Tłumaczce pomysłowości jak widać nie brakuje i oby tak dalej.