Tanuki-Manga

Tom jedenasty zaczyna się dwa tygodnie po nieszczęsnym przyjęciu urodzinowym Yuuzana. Haru przestał chodzić do szkoły i nikt nie ma z nim kontaktu. Rodzi to najdziksze spekulacje, co też porabia, włącznie z porwaniem przez UFO, natomiast Shizuku zamartwia się po cichu kłótnią, która znów ich podzieliła. Jednoczenie uświadamia sobie, jak popularny stał się Haru i czego tak naprawdę mu zazdrości. Oczywiście postanawia wziąć byka za rogi, wytłumaczyć chłopakowi swoje zachowanie i przeprosić, tylko że w tym celu trzeba go znaleźć. Kto by pomyślał, że pomoże jej w tym – nieco przypadkowo, ale jednak – spotkanie z wiecznie gubiącym się Yamakenem, przed którym dziewczyna po raz kolejny odsłania swoje uczucia i przemyślenia związane z Haru. Yamaken rzecz jasna nie omieszkał przy okazji dolać trochę oliwy do ognia (przeurocze są te jego wyskoki, naprawdę), zatem nasza para znów nie zdołała się ze sobą dogadać.

Przygnębiony Haru, który rzeczywiście został w pewnym sensie „porwany”, a potem „przestało mu zależeć” na powrocie z powodu rzeczonej kłótni i niepewności co do jej właściwych przyczyn, natyka się na Sasę. Pogodny zwykle chłopak także ma problem, związany z dawnym kolegą z gimnazjum, ale pocieszenia w pierwszym rzędzie dostarcza mu Natsume, bardzo przejęta tymi wszystkimi wydarzeniami i z niezawodnym niezdarnym wdziękiem wspierająca wszystkich swoich przyjaciół w potrzebie. Haru natomiast, poradziwszy Sasie spotkanie z owym kolegą, sam także planuje przeprosić Shizuku.

Nie było to takie proste dla żadnego z nich, by usiąść obok siebie i wyjaśnić sprawę, ale w końcu się udało – częściowo. Co więcej, z ust Haru pada szokująca prośba, by Shizuku pomogła mu zrozumieć jej uczucia, co wprawia ją w wielkie zmieszanie. W dodatku Yamaken podejmuje jeszcze jedną próbę przekonania jej, że pasuje do roli jej chłopaka znacznie lepiej niż Haru. Robi to w dość niekonwencjonalny sposób, a dodatkowo atmosferę podgrzewają postronni świadkowie, czyli sam zainteresowany i dwójka pozostałych przyjaciół, więc zabawy jest sporo, ale będzie też moment romantyczno­‑wzruszający. Zresztą ostateczna odpowiedź Shizuku i reakcja Yamakena na nią również dostarczają czytelnikowi wiele ciepłych emocji. W porównaniu z nimi rozmowa naszych bohaterów, do której w końcu dochodzi, jest znacznie krótsza i dość jednostronna, ale równie brzemienna w skutki, bo oboje są naprawdę szczerzy.

Choć w tomie sporo wzruszeń, nie brakuje też charakterystycznego humoru, dostarczanego przez wszystkie postaci, którego spora porcja znalazła się też w dodatkach. W pierwszym z nich, tak jak w środku tomiku zresztą, mamy rzadką okazję spojrzeć na sprawy okiem Sasy, który czasami wydaje się być na dalszym planie, ale jest równie interesującym i sympatycznym bohaterem jak reszta. Wszystko to oprawione jest jak zawsze w prześliczne rysunki i znakomite, naturalnie brzmiące polskie tłumaczenie. Z przyjemnością czekam na zakończenie tej historii.