Tanuki-Manga

Wicehrabia Akihito Kuze przygotowuje się do potajemnego wyjazdu do Anglii. Zgodnie ze swoimi planami, organizuje spotkanie, na którym składa krewnym byłych wasali propozycję nie do odrzucenia. Ostatnie tygodnie przed wyruszeniem w morze spędza w willi w Kamakurze, a towarzyszący mu Katsuragi również nie pozostaje bezczynny. Czeka ich jednak dwuletnie, pełne tęsknoty i pisanych listów, rozstanie. Taka jest cena, by później, po powrocie Akihito do Japonii, mogli wieść szczęśliwe wspólne życie, nie martwiąc się już o zabezpieczenie przyszłości swoich pracowników i rodu Kuze.

Ostatni tomik mangi Gorzki poranek został wydany po dziesięciu latach od pierwszego. Skłamałabym, twierdząc, że tego nie widać, zresztą sama autorka przyznaje, że cieszy się z takiego obrotu sprawy. Zdecydowanie dojrzała w tym czasie, tworząc wiele innych mang, i pokazuje nam to nie tyle w sposobie prowadzenia fabuły, ile w dopracowaniu projektów postaci i stawianiu plastycznej kropki nad „i”. Bohaterowie wreszcie podejmują ostateczne kroki, by zmienić swój świat w taki, jakiego pragną. A że przy okazji dokładają cegiełkę do transformacji otoczenia, to dodatkowy plus. Tym bardziej że jest to kolejna opowieść osadzona w trudnym czasie rewolucji społecznych, ale tym razem nieskupiająca się wyłącznie na romansie. Shoko Hidaka zamyka mangę w dobrym stylu i nie wymagało to nawet od niej zbytniego zawieszania akcji na końcu, za co, jako osoba nieznosząca takich zabiegów, jestem jej szczególnie wdzięczna. Bohaterów czeka jeszcze wiele wyzwań, ale są razem i mogą powoli układać wspólne życie. Przy okazji wspomnę, że jasne stało się teraz znaczenie tytułu. Wszak poranek rozstania zawsze jest bolesny i gorzki jak żółć zalewająca gardło. I choć nie wszystko wyszło Hidace tak, jak chciała, wydźwięk tych scen jest wystarczająco jasny i równie emocjonalny.

Tak jak wcześniej wspomniałam, w ostatnim tomie rysunki nabrały głębi, choć może to być wrażenie związane z ładunkiem uczuciowym, jaki ze sobą niosą. Ale Akihito z dłuższymi włosami wygląda młodziej, a uśmiechnięty Katsuragi lepiej. Sceny pocałunków i seksu ponownie nie są nachalne, za to bardzo naturalne i subtelne, a przy tym do bólu romantyczne, zwłaszcza kiedy Tomoyuki w końcu wyznaje Akihito miłość. Jedynym, co mi się nie spodobało, był brak konkretnej, pięknej sceny kończącej mangę, pokazującej ponowne spotkanie w porcie, lub też późniejszą scenę, gdy bohaterowie mogą się sobą wreszcie nacieszyć. Koniec jest tak lakoniczny, że wydaje się niepełny, i jest to największa – tak naprawdę jedyna – wada ósmego tomu i całej mangi.

Językowo ponownie jest dobrze i nie ma się do czego przyczepić. Tomik trzyma wypracowany poziom, czemu trudno się dziwić, skoro tłumaczką znów była Anna Koike. Odpowiedni rozmiar czcionki oraz świetne jak na te warunki dopasowanie jej rozmiaru do układu mangi czyni lekturę przyjemniejszą i wygodniejszą.

Na okładce kolejny raz oprócz protagonistów widnieją kwiaty. Na stronie tytułowej są to czerwone kamelie japońskie, według tradycji oznaczające miłość pełną pasji i pożądania, a także tęsknotę zakończoną długowiecznością, w tym przypadku długim i szczęśliwym życiem z ukochanym. Doskonale komponuje się z tym umieszczenie z tyłu okładki głównych bohaterów klęczących na pnączach bluszczu – rośliny od wieków, w różnych epokach i miejscach, utożsamianej z nieśmiertelnością, trwałością, wytrwałością, wiernością, jak również symbolu potrzeby zjednoczenia i nierozerwalności związku z najbliższą sercu osobą. Razem – kamelia i bluszcz – są z pewnością zapowiedzią szczęśliwej przyszłości Akihito i Katsuragiego.

Summa summarum, ostatni tom Gorzkiego poranka technicznie nie odstaje od pozostałych tomików mangi. Sprawne, wiarygodne historycznie tłumaczenie i przyjemny w dotyku papier są świetnymi towarzyszami w poznawaniu końca tej opowieści.