Tanuki-Manga

Pierwszy tomik Pandora Hearts nie robił, mówiąc ogólnie, najlepszego wrażenia, przynajmniej moim zdaniem, zostawiając czytelnika z poczuciem lekkiej dezorientacji. Po jego lekturze obiecałem sobie, że jeśli drugi tom nie przyniesie poprawy sytuacji, to zakończę na nim lekturę tej mangi. I tak, po dwóch miesiącach, znalazł się on w moich rękach.

Przyszedł nareszcie czas na trochę wyjaśnień. Alice i Oz w towarzystwie Ravena wyruszają na podwójną misję. Pierwszym z celów jest namierzenie nielegalnego kontrahenta, który sieje śmierć w okolicznym mieście. Drugim – wizyta w posiadłości, gdzie wszystko się zaczęło. Oz ma nadzieję, że odnajdzie tam jedno ze wspomnień Alice. Naturalnie od początku widać, że Break i Sharon grają znaczonymi kartami i wysyłając bohaterów w to akurat miejsce mieli własne cele, trzymane w tajemnicy przed tamtą trójką. Wszystko kończy się krótkim, ale efektownym starciem z wrogiem, który już raz pojawił się na kartach tej mangi. A co najważniejsze, nareszcie wychodzą na jaw istotne fakty dotyczące fabuły.

W tym tomie czytelnik niewątpliwie nie jest już tak pogubiony jak w pierwszym, poszczególne elementy fabuły zaczynają powoli do siebie pasować, choć niektórzy bohaterowie (szczególnie Break) nadal preferują mówienie zagadkami. Trochę to drażni, gdyż, jak podejrzewam, wiele z tych zagadek zostanie wyjaśnionych na dość późnym etapie opowieści. Może się to skończyć tym, że czytelnik po prostu o nich zapomni. Mimo że teoretycznie w tym tomie mieliśmy trochę akcji, autorka wydaje się oszczędzać na ujęciach dynamicznych. Może natomiast nieco irytować (acz niektórym pewnie przypadnie do gustu) kreowanie układu „Szlachcic­‑szczeniak i jego zabójczo skuteczny sługa”, dobrze znanego z wielu tytułów. Nie kryję, sam za tym schematem nie przepadam i mam nadzieję, że nie będzie on głównym motywem tej mangi.

Także i tu poskąpiono nam wiadomości na temat świata. Ostrożnie można go określić jako XVIII­‑XIX­‑wieczną alternatywę dla Europy: z jednej strony mamy już rewolwery, z drugiej – środkiem komunikacji są nadal powozy. O technologii dostępnej mieszkańcom niewiele wiadomo. Pokrótce natomiast zostaje powiedziane, czym jest Otchłań oraz Intencja Otchłani, choć znowu mam wrażenie, że nie dowiedzieliśmy się jeszcze wszystkiego.

Ostatecznie tomik ten nie rozwiał wszystkich moich wątpliwości dotyczących tej mangi. Prezentuje się lepiej niż poprzednik, zarówno od strony fabularnej, jak i nawet rysunkowej. Z jednej strony mamy do czynienia z poważniejszą opowieścią, z drugiej autorka co jakiś czas wtrąca wstawki super­‑deformed oraz sceny bardziej humorystyczne (głównie z udziałem Breaka), które niezbyt pomagają w budowaniu nastroju. Motywem przewodnim tego tomu było kłamstwo, widać wyraźnie, że niemal żadna z postaci nie mówi całej prawdy, manipulując faktami dla osiągnięcia własnych celów. Tym, czego tu zabrakło, był jakiś mocny akcent na koniec, który sprawiłby, że już teraz chciałoby się przeczytać tom trzeci.

Na okładce znalazł się Raven, zaś po jej drugiej stronie mamy Alice i Sharon. Ale prawdziwy smaczek czeka dopiero po zdjęciu obwoluty, pod którą znajdziemy uroczą parodię Pandora Hearts pt. Maidora Hearts. Podejrzewam, że nie wszyscy nawet ją zauważyli, gdyż została dobrze ukryta. Kolejną parodię znajdziemy już w środku, na stronie 76, gdzie autorka wstawiła nowe dialogi do rozmowy Sharon i Breaka. Polski przekład nie przynosi żadnych nieprzyjemnych niespodzianek, choć nadal mamy w nim „B­‑Rabbita”, sformułowanie może i jakoś uzasadnione, ale brzmiące po prostu dziwnie. Trzy ostatnie strony to reklamy związane z Waneko oraz reklamówka sklepu Komikslandia.