Tanuki-Manga

Po tym, jak w poprzednim tomiku Ozowi i Alice udaje się wspólnymi siłami wydostać z Otchłani, nasi bohaterowie zaczynają się zastanawiać, dokąd skierować dalej swoje kroki. Niewątpliwie mają jasno określone cele: Alice chce odzyskać wspomnienia, a Oz poznać „grzech”, za który został strącony do Otchłani, ale… łatwo powiedzieć, trudniej zrobić.

Ten tomik został niewątpliwie poświęcony relacjom pomiędzy Ozem a jego sługą Gilbertem. Znajdziemy w nim sporo retrospekcji z ich dzieciństwa, wiele mówiących o ich więzi oraz o tym, jak ich postawa ulegała zmianom z biegiem czasu. W drugim tomie otrzymujemy również mnóstwo drobnych informacji o „intencji otchłani”, samej otchłani i pojawiającym się na piersi nielegalnych kontrahentów pieczęci­‑zegarze. Nasza trójka – Oz, Alice i Raven – udaje się również do sąsiedniego miasteczka, gdzie Break zlecił im zajęcie się nielegalnym kontrahentem, a później postanawia wrócić do punktu wyjścia, by szukać dalszych wskazówek – czyli do rezydencji, w której odbyła się ceremonia Oza oraz w której znalazł on tajemniczy zegarek. Dowiemy się również, co stało się ze sługą Oza – Gilbertem, którego przypadkiem ranił mieczem tuż przed tym, jak został zrzucony do Otchłani. W pewnym momencie do gry włącza się (choć nie osobiście) sama tajemnicza „intencja otchłani”, a bohaterowie trafiają do mrocznego, przepełnionego szaleństwem wymiaru. Pojawia się ponownie tajemniczy mężczyzna zza kotary, który niewątpliwie odgrywa w tym wszystkim jakąś rolę. Na sam koniec dostaniemy jeszcze parę humorystycznych scenek (Break, jak teleportowałeś się z tej szafki?!) oraz garść kolejnych pytań…

Nie kłamie tylko ten, co nic nie mówi.

Historia w Pandora Hearts rozwija się stopniowo, w umiarkowanym tempie zarysowując czytelnikowi świat przedstawiony, uważam więc, iż osoby niezdecydowane w kwestii tego, czy fabuła ich zainteresowała, powinny sięgnąć jeszcze po ten tomik. Ci, których zaciekawił już pierwszy, nie powinni być zawiedzeni drugim – nastrój intrygi oraz poszukiwania tajemnic z przeszłości pogłębia się. Fabule towarzyszy nadal taka sama atmosfera – niby sielanka, dużo humorystycznych scen, wkrada się w nie jednak stopniowo groteska i niepokój, gdy postaci zdają się czasami przestawać być sobą. Komu ufać, a komu lepiej nie? Ile kłamstwa, a ile prawdy kryje się za szeptanymi radami?

Szata graficzna powoli się poprawia – początkowe rozdziały dosyć znacząco różnią się kreską od kolejnych, ale zapewniam, że będzie coraz lepiej. Fabuła zyskuje nowe motywy napędzające akcję, tak więc nie dominuje w niej poczucie kompletnej bezcelowości, a bohaterowie nie błądzą po omacku. Ale to wciąż dopiero początek o wiele głębszej intrygi.

Polskie wydanie jest na bardzo przyzwoitym poziomie. Kredowa okładka jest przyjemna w dotyku i przypomina oryginał, również formatem. Nie podoba mi się tylko pomysł na drukowanie omake na okładce – ale to akurat nie wymysł polskiego wydawcy, gdyż w oryginale też jest tak dziwnie. Drugi drobiazg – nie rozumiem, czemu usunięto z projektu małe ikonki z bohaterami na grzbietach tomików – według mnie taka kaskada postaci wygląda bardzo ładnie, gdy ustawi się jeden tomik obok drugiego na półce. Odniosłam wrażenie, że przy tłumaczeniu nazw własnych i imion starano się trzymać zasady: to, co po japońsku, powinno zostać przełożone (jako zrozumiałe dla japońskiego odbiorcy), natomiast angielskie wtrącenia już niekoniecznie. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie pewna niekonsekwencja polskiego tłumacza, na przykład pojawiający się zwrot „B­‑rabbicie” skierowany do Alice, do której zaraz potem intencja otchłani odnosi się już po polsku jako do „czarnego krwawego królika”. Poza tymi drobnostkami muszę jednak przyznać, że tłumaczenie jest płynne, rzetelne i brzmi naturalnie. Czcionka i jej wielkość zostały dobrze dobrane, dymki wyglądają schludnie, nie znalazłam literówek ani innych podobnych błędów. Na razie polskie wydanie jest w porządku.